Wilhelm Reich, Psychologia mas wobec faszyzmu

Mentalność faszystowska jest mentalnością ujarzmionego, uzależnionego od autorytetu i jednocześnie buntowniczego „małego człowieka”

Dziennik. Środek lata w Polsce

Wiosną siedzielibyśmy w zamknięciu, teraz udajemy

Dziennik. Tom II

Maciejka pachnie późno. Nie wytrwałem w postanowieniu nie pisać. Lipiec coraz krótszy. Drobne radości w mgnieniu oka

Dziennik. Przegrana

Nic tak nie budzi do życia jak Mozart

Dziennik z wyspy Nigdzie (13 lipca 2020)

Słuchajcie A., nie miejcie nadziei.

Dziennik. Pięćdziesiąt litrów na metr

W ogródkach wśród ogórków rozpoznajemy Polskę.

Grzegorz Gauden, Lwów – kres iluzji. Opowieść o pogromie listopadowym 1918

Co zostanie z rozważań Dmowskiego, Wasiutyńskiego, Kolbego, z odezw oeneru, jeśli nie ma Żydów. Nędzne popłuczyny, by nie rzec pomyje. O czym tu rozmawiać?

Dziennik. Najdłuższe dni

Wyżyna po południu jest przejrzyście piękna: pasy pól prowadzą prosto do nieba. Chłopcy od cesarzy śpią pośród maków. Chmiel niebożę lezie mozolnie na tyczki.

Jan Grabowski, Na posterunku

Kiedy kilka lat temu władze po raz pierwszy rozpętały nagonkę na uchodźców, raz na zawsze wyleczyłem się z myślenia o wielkim wojennym ratowaniu przez Polaków.

Kroniki zarazy (32)

Rano 229 nowych przypadków. Nieco później rząd informuje o tym, że to już koniec epidemii. Zdejmujemy maseczki, idziemy do kościoła, organizujemy wesela.

Dorota Karaś, Marek Sterlingow, Walentynowicz. Anna szuka raju

Patrzymy na Annę Walentynowicz nie jako na bohaterkę narodową, ale jako na kobietę w świecie zdominowanym przez mężczyzn, w świecie, gdzie kobiety są wykorzystywane i upokarzane a ich rola umniejszana.

Kroniki zarazy (26)

Znaki, których nie umiem odczytać: wrona rozdziobuje jaskółkę na parkingu.

Paul Kenyone, Ziemia dyktatorów

walka o wolność nie jest żadną gwarancją tego, że ów walczący w krótkim czasie nie stanie się owej wolności przeciwnikiem

Kroniki zarazy (24)

Wróciliśmy do swojej radosnej niewiedzy o świecie

Kroniki zarazy (23)

Kiedy się już bardzo potłukł i zamilkł, okazało się, że jesteś tylko częścią telefonu, niczym więcej. Pobierz aplikację mediocrelife ze sklepu plej.

Charlotte Beradt, The Third Reich of Dreams

Co widzisz na obrazku z Polski w kwietniu 2020 roku?

Kroniki zarazy (20)

Potrzeba ludzi okazuje się być potrzebą najpilniejszą. Zaraz po niej jest potrzeba myślenia, na to jeszcze przyjdzie czas.

Kroniki zarazy (19)

Miasto zaczyna ożywać: na przykład cmentarze

Kroniki zarazy (18)

kraina odrobin

Kroniki zarazy (16)

Uczymy się rozpoznawać ludzi po oczach

Kroniki zarazy (15)

Następuje przemiana cywilizacji łacińskiej – dlatego piszemy – nie możemy ulec dekadencji – w matni cierpienia.

Kroniki zarazy (13)

M. ma rację: wciąż mówimy o zarazie, wszystko nam się kojarzy. Nawet podróż to podróż do kresu nocy.

Kroniki zarazy (12)

wieczór, wychodzi biegać, latarnie świecą, domy – co można powiedzieć o domach, miasto jest bezludne, tylko w myślach wciąż noszą ciała.

Kroniki zarazy (11)

Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień – zwykłem cytować Eliota na początek. Najgorszy miesiąc to marzec – mówi Dziecko.

Kroniki zarazy (9)

Dziś to my jesteśmy w łodzi. Bóg śpi

Kroniki zarazy (8)

Jak się nazywa klaustrofobia, jeśli zamknięty jesteś w państwie, a nie w windzie?

Mirosław Tryczyk, Drzazga. Kłamstwa silniejsze niż śmierć

studiując dziedzictwo myśli narodowej

Dziennik. Rozmowa w katedrze

Nadchodzi kres (zawiera praktyczne porady jak przetrwać w czasach ostatecznych)

Wiatr wschodni

Lej, który powstanie zamiast tego kraju, nadal będzie nazywany Polską. Zagraniczne delegacje stojąc na specjalnym podeście będą wrzucać kwiaty. Może ktoś z naszego losu wyciągnie morał, bo my już nie.

Dziennik. Czekanie na wybuch Betelgezy

Byliście już na szkoleniu ze spieniania?

Julia Boyd, Wakacje w Trzeciej Rzeszy

Złotą jesienią 1927 roku w Heidelbergu Jarosław ulega zachwytowi niemiecką poezją (uwielbia wówczas Stefana George’a), niemieckim średniowieczem (miasto nad Neckarem leży w kotlinie, wyobraźcie sobie ten poetycki krajobraz) oraz – może to jest zresztą kluczowe – niemieckim ciałem.

Dziennik. Kalendarz adwentowy

Gdybym był Neandertalczykiem, nie żyłbym od prawie dwóch lat

Paweł Piotr Reszka, Płuczki

Zwyczajni Polacy-katolicy idą na Icki, żeby kopać żużel i przebierać rąbankę.

Dziennik. Dużo brzydkich słów

wszystko, co piękne kiedyś się kończy, grzeczność na co dzień – też

Wacław Oszajca, Damian Jankowski, Innego cudu nie będzie

„Innego cudu nie będzie” powinni czytać ci, co się wahają – zostać czy trzasnąć odrzwiami, na których zbyt długo nie wisiały żadne tezy.

Dziennik znad chłodnego morza

Pod stopami mieli rozmokłe klonowe liście. Minął ich pusty autobus z Elbląga.

Ziemowit Szczerek, Via Carpatia

„Rodzeństwo” nawiązuje do hasła o Polaku i Węgrze, które autor rozjeżdża w „Via Carpatii”

Inne notatki

Pisanie w późnych latach trzydziestych własnego życia z potrzeby (kiedyś) stało się nękającym wewnętrznym przymusem. Z przymusu nie ma literatury, jest ciężkie składanie słów, równie nieprzyjemne, co czynności urzędowe.

Dziennik. Mitomani

– Jesteśmy stworzeni do wielkości – zaczął uznany profesor historii.

Bożena Aksamit, Piotr Głuchowski, Uzurpator, Agora 2019

To były czasy, kiedy tak nie wypadało. Wtedy jeszcze antysemickie brednie i twierdzenia o wielkiej Polsce katolickiej to był margines. Prałat Jankowski był w tym zakresie trendsetterem.

Cezary Łazarewicz, 1939. Wojna? Jaka wojna?, Czerwone i Czarne 2019

„Jedno, co pozostaje w nas (…) niezmienne, to nierealistyczne poczucie własnej pozycji w Europie i świecie. Przekonanie, że to my rozgrywamy Europę, a nie Europa nas, i że muszą się z nami liczyć”

Marcin Napiórkowski, Turbopatriotyzm, Czarne 2019

„Uważam, że orzeł z czekolady jest lepszy niż orzeł ze styropianu czy z żelbetonu. Dlaczego nie przeszkadza orzeł wydłubany w gipsie, a przeszkadza z czekolady?” (Bronisław Komorowski)

Zachować się jak trzeba

Spośród zniszczeń, których dokonały te czteroletnie narkatolickie rządy, to jest największe: zaszlachtowanie publicznej moralności, już i tak wątłej, etyki, na której starano się budować społeczeństwo.

W. Dziennik

Schodzę do podziemi. W metrze nie słychać godziny W. Pociąg zatrzymuje się na parę sekund w tunelu, wywołując jedynie zaniepokojenie awarią. Nikt nie wstaje. Siedemnasta w podziemiu, głębszym niż kanały, jest po prostu zwykłą godziną.