Zagłębia duchologii i sanktuaria betonozy

Najpierw Wielkie Idee, a potem broń.

Wszystko było w nim kolorowe, szalone i pełne odzyskanej wolności. Takie wydawać mają się też lata dziewięćdziesiąte u Ewy Stusińskiej. Niestety nieodłącznie kojarzą mi się z seledynowymi garniturami.

Cicha dyktatura kółek historycznych. Dyktatura historii, której nie da się zagrzebać.

Jersey Way, w swej istocie mechanizm systemowego wypierania rzeczy niewygodnych i ukrywania sprawców

Zbiorowe samobójstwo w Jonestown należy do tej samej kategorii odległych historii, co zbrodnia Mansona

„Projekt rozwód” przeczołguje. Zarówno czytelnika, jak i autorkę

Najpierw jest stacja centralna, ta ohydna jeszcze sprzed czasów remontu, ta co kapała i cała była w starym tłuszczu

Jedno nie zmienia się przez lata: władza nie lubi testów

Finowie – to dla mnie prawdziwa sensacja – upajają się tangiem

Ciężko mi się lezie przez te góry

rządy ostatnich lat tak pomieszały nam w głowach, że chcemy generalizować, ustalać jasne prawa i reguły historii. Wszyscy Niemcy są winni, wszyscy Polacy – niewinni.

„Dobry wilk” to reportaż o ułudzie.

Wysyłam ten fragment z małymi kotkami. Tym, do których najczęściej wysyłam: daje to ułudę wspólnej lektury. Co parę stron zdarzają się zdania nadzwyczajne, takie, nad którymi się zatrzymujesz, rozkoszując ich trafnością albo pięknem.

Najpierw człowiek na Księżycu, potem festiwal lata miłości, a gdzieś w międzyczasie okrutne zabójstwo Sharon Tate.

Dobre uczynki są piękne, bo dobre – tak chciałem w recenzji napisać.

Na Nizinie leży miasto. Zdarzyło się, że w nim zamieszkałem. Nie jest szczególnie ładne, może brzydkie też nie jest, ot, na świecie są dziesiątki podobnych. Co rano do miasta zmierzają wypchane autobusy i busiki, ciągną z innych części Niziny, zatrzymują się na ogromnym placu przed najwyższą w mieście wieżą.

Kampanie reklamowe przekonują, że royal to coś więcej niż zwykły ziemniak. To doznanie.

Nie ma nic bardziej mylnego niż podtytuł książki Ortha „W poszukiwaniu rosyjskiej duszy”. Tak, stanowczo lepiej brzmiałby tytuł „W 80 dni wzdłuż Rosji”, tylko co z tą duszą?

Nie fotografowałem tła i teraz żałuję. Nigdzie nie mogę znaleźć Leclerca zaraz po otwarciu (1998), a tak by pasował do poniższej książki.

„Ziemia jałowa” to nie jest bezstronny reportaż, to porządna, pisana z pasją, autentyczna, lewicowa literatura (i nawet jak się z autorką nie zgadzasz, to musisz przyznać, że jest przekonująca).

Na plaży ludzie flirtują. Stare panny melancholijnie wzdychają do studentów. Studenci grają w piłkę z młodemi mężatkami. Mężowie z boku obserwują ten cały „głupi sport” i są zazdrośni. A podtatusiali kawalerowie podglądają podlotki w ich czynnościach dyskretnego przebierania się w kostiumy kąpielowe.

Próbuję znaleźć ilustrację do wpisu: prawdziwa rzadkość odnaleźć służącą.

Smutek małych narodów na samotnych wyspach.

(Dzielnica żydowska w Antwerpii, (c) Rovenko Photography)

To, co można cenić u pisarki, u autorki reportaży jest niesamowicie irytujące.

Co łączy fotografowanych przez Salgado górników-mrówki (na zdjęciu powyżej) z bohaterkami i bohaterami „Zawodu”?

Brakuje na stronach tej książki przypomnienia, że rolę Żyrardowów przejęły dzisiaj fabryki Bangladeszu, które są na tyle od nas odległe, że udajemy, że ich nie ma.

(Pomnik Bieruta w Lublinie, odsłonięty w 1979 r.)