Dobre uczynki są piękne, bo dobre – tak chciałem w recenzji napisać.
Tag: reportaż
Tomasz Kwaśniewski, W co wierzą Polacy?, Znak 2019
Kwaśniewski nie czytał Eliadego; pojawiający się w jego książce etnografowie, to zaś na poły szamani.
Frédéric Martel, Sodoma, Agora 2019
„Parę kroków dalej odkrywam coś zachwycającego – mebel z lustrami, rodzaj „psyche”, wielkiego przechylnego lustra pozwalającego oglądać się w całości. Gdybym otworzył wszystkie trzy skrzydła jednocześnie, zobaczyłbym się tak, jak kardynał widzi się co rano – otoczonego, oplecionego własnym obrazem.”
Agnieszka Pajączkowska, Aleksandra Zbroja, A co wyście myślały?, Wyd. Poznańskie 2019
Na Nizinie leży miasto. Zdarzyło się, że w nim zamieszkałem. Nie jest szczególnie ładne, może brzydkie też nie jest, ot, na świecie są dziesiątki podobnych. Co rano do miasta zmierzają wypchane autobusy i busiki, ciągną z innych części Niziny, zatrzymują się na ogromnym placu przed najwyższą w mieście wieżą.
Dionisios Sturis, Ewa Winnicka, Głosy, Czarne 2019
Kampanie reklamowe przekonują, że royal to coś więcej niż zwykły ziemniak. To doznanie.
Grzegorz Szymanik, Julia Wizowska, Długi taniec za kurtyną, Czarne 2019
– Czyli to nie my się spieraliśmy?
– A kto niby?
– Mój ojciec z twoim dziadkiem albo ich ojcowie w nas. Duchy siadają na karku i szepcą do ucha (s. 165)
Stephan Orth, Couchsurfing w Rosji, Wyd. UJ 2019
Nie ma nic bardziej mylnego niż podtytuł książki Ortha „W poszukiwaniu rosyjskiej duszy”. Tak, stanowczo lepiej brzmiałby tytuł „W 80 dni wzdłuż Rosji”, tylko co z tą duszą?
Karolina Bednarz, Kwiaty w pudełku. Japonia oczami kobiet, Czarne 2018
Dla czytelnika autorka jest tricksterem, osobą, która jako jedyna potrafi odczytać ciągi znaków, przetłumaczyć obcą kulturę na znajomy język.
Piotr Lipiński, Michał Matys, Niepowtarzalny urok likwidacji, Czarne 2018
Nie fotografowałem tła i teraz żałuję. Nigdzie nie mogę znaleźć Leclerca zaraz po otwarciu (1998), a tak by pasował do poniższej książki.
Magdalena Okraska, Ziemia jałowa. Opowieść o Zagłębiu, Trzecia strona 2018
„Ziemia jałowa” to nie jest bezstronny reportaż, to porządna, pisana z pasją, autentyczna, lewicowa literatura (i nawet jak się z autorką nie zgadzasz, to musisz przyznać, że jest przekonująca).
