Dziennik. Początek czerwca

Tak się zaczęło lato

Dziennik. Środek niczego

Ile razy wyobrażałem sobie, że siadam i zapisuję ostatnie dni, prowadzę dziennik i kiedy już odsuwałem sobie krzesło przed komputerem, już planowałem pierwsze zdanie, opadała na mnie niechęć tak silna, tak dojmująca, że zaraz wracałem do robienia czegoś zupełnie innego, równie nieważnego jak pisanie dziennika

Dziennik. Niby-niby (2)

Betonowe rzeki płyną teraz przez step.

Dziennik. Od zimy do wiosny

Trzask łamanych gałązek, zdziwienie, odbicie popołudniowego słońca. Nic uchwytnego, co by było.

Życiński. Dziesięć lat później

Wydarzyło się to w czasach, w których wierzyłem w Kościół.

Opowieści świąteczne z czasów zarazy

Tyle bliskości dał ten rok z daleka

Dziennik. Breitenbach, moja miłość

Radość soboty

Dziennik. Środek lata w Polsce

Wiosną siedzielibyśmy w zamknięciu, teraz udajemy

Hanna Bieniaszkiewicz, Architektura secesyjna w Lublinie

z książki o architekturze przeziera ta melancholia prowincji-nocy, gdzieś na uboczu wielkiej mapy Imperium

Symfonia Fabryki Ursus

Koniec historii nadpłynął nad te okolice dosyć niespodzianie

Piwnica / Cudowne

odkryłem tej nocy, że potrafię przypomnieć sobie siebie wtedy.

Dziennik z Bożego Narodzenia

Bóg kocha przedmieścia Radomia.

Dziennik. Środek lata

Opowiadaliśmy Dziecku o katastrofie klimatycznej. Śniło mi się – mówi rano zadowolone – że burza zapaliła całą Ziemię.

*** (27 lipca 2019 r.)

(Edward Hartwig, ulica Grodzka, lata 80.
© Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”; © Ewa Hartwig-Fijałkowska)

Dziennik. Lipiec smutnych ludzi

Od trzech tygodni ćwiczę się w sztuce zapisu. Kolejne wersje tej samej frazy prowadzą do fiaska.

Flannery O’Connor, Ocalisz życie, może swoje własne, W.A.B. 2019

W swoim pamiętniku Sally Mann zawarła sugestię, iż Południe Stanów Zjednoczonych pod względem stosunku do życia i śmierci przypomina nasze Południe.

Dziennik. Mapy pamięci

Proszę spojrzeć – mówi przewodnik w klaustrofobicznym pokoju, którego podłoga przywodzi na myśl ulubiony serial – mapy pamięci obejmują różne poziomy przeszłości, które przenikają się nawzajem.

Dziennik wielkanocny

W Pobożnie wszyscy się modlą.
Samochody modlą się brruamen.
Koty się modlą. A psy się modlą? Też.
Helikoptery modlą się w Pobożnie. Śmigła składają do amen.
A tramwaje? Modliłyby się, ale ich w Pobożnie nie ma.
W Pobożnie wszyscy się modlą poważnie, nie tak jak my: nawet pieśni wielkanocne organista gra jako pogrzebowe.

Jeśli w Pobożnie dziecko jest niegrzeczne w kościele, następnej niedzieli jego krewni muszą dokonać auto da fé.

Dziennik. To nie jest dziennik

Chciałbym z Tobą zaśpiewać Hosanna.
(Ale nie mogę, skoro należę do krukowatych.)

Dziennik pisany w grudniu (odc. 3)

Nie pisz tylko, jak to się kończy – ostrzega mnie A., która dobrze zna – tyle razy już jej opowiadałem – eskimoskie obrzędy według Maussa.

Dziennik pisany w listopadzie (odc. 1)

Ta mgła nie ma nic wspólnego z Casparem Davidem Friedrichem. Nie ma nic pomiędzy. Nie ma nas. Nie ma Polski. Na latarni wrzeszczy wrona.

Dziennik pisany w sierpniu (odc. 3)

(Vladimir Nabokov, Szczegółowy rysunek skrzydła/ Genitalia samca nieznanego gatunku z Labradoru)

Dziennik pisany w lipcu (odc. 3)

Nie da się znaleźć nic bardziej nielubelskiego od ludzi, którzy tańczą w chmurach.

Dziennik pisany w czerwcu (odc. 1)

W gruncie rzeczy tu jest smutek – piszę z przystanku Zana do M.

Dziennik. Niezauważone święta

Przy stole wciąż o śmierci, choć to zmartwychwstanie.

Dziennik. Boże Narodzenie

– Do domku na-sze-go – Dziecko za to ma dość świąt.

Dziennik. Niechęć do pisania, melancholia, notatki

A co jeśli skończymy jak pan Franek, co wyjada kanapki na bankietach i ma wizytówkę emerytowany urzędnik?

Dziennik oszczędny w słowach

(E. Hartwig, Lublin, ul. Lubartowska, 1964)

Dziennik. Wszystko się zmieniło

– Po co ratować owieczkę z połamanymi wszystkimi nóżkami? – komentowałem A. fragment jakiegoś kazania z wieczornego czuwania.
– Po co Calineczka ratowała jaskółkę? – odpowiedziała pytaniem A.