Dziennik. Środek lata

Opowiadaliśmy Dziecku o katastrofie klimatycznej. Śniło mi się – mówi rano zadowolone – że burza zapaliła całą Ziemię.

*** (27 lipca 2019 r.)

(Edward Hartwig, ulica Grodzka, lata 80.
© Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”; © Ewa Hartwig-Fijałkowska)

Dziennik. Lipiec smutnych ludzi

Od trzech tygodni ćwiczę się w sztuce zapisu. Kolejne wersje tej samej frazy prowadzą do fiaska.

Flannery O’Connor, Ocalisz życie, może swoje własne, W.A.B. 2019

W swoim pamiętniku Sally Mann zawarła sugestię, iż Południe Stanów Zjednoczonych pod względem stosunku do życia i śmierci przypomina nasze Południe.

Dziennik. Mapy pamięci

Proszę spojrzeć – mówi przewodnik w klaustrofobicznym pokoju, którego podłoga przywodzi na myśl ulubiony serial – mapy pamięci obejmują różne poziomy przeszłości, które przenikają się nawzajem.

Dziennik wielkanocny

W Pobożnie wszyscy się modlą.
Samochody modlą się brruamen.
Koty się modlą. A psy się modlą? Też.
Helikoptery modlą się w Pobożnie. Śmigła składają do amen.
A tramwaje? Modliłyby się, ale ich w Pobożnie nie ma.
W Pobożnie wszyscy się modlą poważnie, nie tak jak my: nawet pieśni wielkanocne organista gra jako pogrzebowe.

Jeśli w Pobożnie dziecko jest niegrzeczne w kościele, następnej niedzieli jego krewni muszą dokonać auto da fé.

Dziennik. To nie jest dziennik

Chciałbym z Tobą zaśpiewać Hosanna.
(Ale nie mogę, skoro należę do krukowatych.)

Dziennik pisany w grudniu (odc. 3)

Nie pisz tylko, jak to się kończy – ostrzega mnie A., która dobrze zna – tyle razy już jej opowiadałem – eskimoskie obrzędy według Maussa.

Dziennik pisany w listopadzie (odc. 1)

Ta mgła nie ma nic wspólnego z Casparem Davidem Friedrichem. Nie ma nic pomiędzy. Nie ma nas. Nie ma Polski. Na latarni wrzeszczy wrona.

Dziennik pisany w sierpniu (odc. 3)

(Vladimir Nabokov, Szczegółowy rysunek skrzydła/ Genitalia samca nieznanego gatunku z Labradoru)

Dziennik pisany w lipcu (odc. 3)

Nie da się znaleźć nic bardziej nielubelskiego od ludzi, którzy tańczą w chmurach.

Dziennik pisany w czerwcu (odc. 1)

W gruncie rzeczy tu jest smutek – piszę z przystanku Zana do M.

Dziennik. Niezauważone święta

Przy stole wciąż o śmierci, choć to zmartwychwstanie.

Dziennik. Boże Narodzenie

– Do domku na-sze-go – Dziecko za to ma dość świąt.

Dziennik. Niechęć do pisania, melancholia, notatki

A co jeśli skończymy jak pan Franek, co wyjada kanapki na bankietach i ma wizytówkę emerytowany urzędnik?

Dziennik oszczędny w słowach

(E. Hartwig, Lublin, ul. Lubartowska, 1964)

Dziennik. Wszystko się zmieniło

– Po co ratować owieczkę z połamanymi wszystkimi nóżkami? – komentowałem A. fragment jakiegoś kazania z wieczornego czuwania.
– Po co Calineczka ratowała jaskółkę? – odpowiedziała pytaniem A.