Dziennik. Przeoczenia

Zaraz przeoczę siebie, że się urodziłem.

Julia Boyd, Wakacje w Trzeciej Rzeszy

Złotą jesienią 1927 roku w Heidelbergu Jarosław ulega zachwytowi niemiecką poezją (uwielbia wówczas Stefana George’a), niemieckim średniowieczem (miasto nad Neckarem leży w kotlinie, wyobraźcie sobie ten poetycki krajobraz) oraz – może to jest zresztą kluczowe – niemieckim ciałem.

Robert Papieski, Powrót do Ravello

bardziej niż na obronie własnych racji zależało mu na zażegnaniu sporu

Dziennik. Nieczytanki, niepisanki

rozbicie telefonu kazało postawić sobie pytania graniczne: co zrobiłeś ze swoim życiem?

Ból i blask

Nic, co stworzyliśmy nie było doskonałe, choć na doskonałość zasługiwało.

Dziennik. Zapiski z katastroficznego czerwca

dźwięk wiatraka w urzędowym pokoju

Wiesław Kępiński, Upragniony syn Iwaszkiewiczów, Prószyński i S-ka 2019

z dzienników, listów i pisania jarosława odcyfrowuję pragnienia. od tych pragnień zaczyna się moja nim fascynacja. od tej pożądliwości życia, niewypowiadalnej, ukrytej pod zapiskami.

Dziennik. O przejrzystości

(Kitagawa Utamaro, ilustracja do „Wierszy z poduszek”, 1788)

Remigiusz Ryziński, Dziwniejsza historia, Czarne 2018

Dziwniejsza historia przeczy jednoznaczności dziejów.

Ignacy Karpowicz, Miłość, Wyd. Literackie 2017

Ale coś się nie zgadza w przeczytanej baśni. Brak księżniczki.

Radosław Romaniuk, Inne życie. Biografia Jarosława Iwaszkiewicza, tom 2, Iskry 2017

Ten, który pragnie miłości i lepi się do kierowców, asystentów, sekretarzy, ogrodników.

Jarosław Iwaszkiewicz, Andrzej Wajda, Korespondencja, Zeszyty Literackie 2013

Listów nigdy nie można brać na serio, bo są pisane pod wpływem chwili.

Konstandinos Kawafis, Wiersze zebrane, PIW 1981

(Twarz przypisywana Ptolemeuszowi II, 285-246 p.n.e.)

Dziennik portugalski trzeci

– Nie mam macicy – mówi pątniczka z Polski, więc cóż mogę od siebie wrzucić w ogień?

Dziennik. Zapiski z końca maja

„Niewypowiadalne pożądanie” uobecnia się w dziennikach zazwyczaj w trybie nostalgii i komemorytatywnej ewokacji, cofając teraźniejsze wypadki w przeszłość.

Remigiusz Ryziński, Foucault w Warszawie, Dowody na Istnienie 2017

(Michel Foucault w Uppsali, przed 1959)

Trzecia podróż na Wyspę (2)

Wszędzie jest tak samo.

Trzecia podróż na Wyspę (1)

Pan fotograf poluje na młode Sycylijki i Sycylijczyków, aby pozowali nago.

Jarosław Iwaszkiewicz, Nowele włoskie, Wiedza 1947

– A czy największym naszym obowiązkiem nie jest szczęście? (…)
– Nie.

Wszystko jak chcesz, Wilk & Król 2017

I cóż ja w tym wszystkim? Naiwna, stara ciota.

Dziennik. Notatki ze środka marca

Prawdopodobnie nie było tego dnia.

Joanna Rybowska, Dionizos Agathos Daimon, Wyd. Uniwersytetu Łódzkiego – Homini 2014

Nie wiem dlaczego, ale przyjrzawszy się temu portretowi, od razu zrozumiałem, że to jedno z wcieleń Dionizosa.

Dziennik. Na śniegu

Bardzo ważne, żeby w porę komuś się zwierzyć, opowiedzieć, gdzie żyłeś, o czym myślałeś, co się w twoim życiu działo, kogo straciłeś, kogo poznałeś. Jeśli to ci się nie uda, wszystko pójdzie na marne.

Dziennik. Wyznania oportunisty

Co ma zrobić oportunista, który kolaboruje z systemem, jednocześnie brzydząc się nim?

Maria Dąbrowska, Dzienniki powojenne, tom 4, Czytelnik 1997

w naszym życiu tak z pozoru bujnym jest za dużo pierwiastka mdłego

Jarosław Iwaszkiewicz, Rachunki włóczęgi, Zeszyty Literackie 2016

Luigi Crocenzi, Borgate romane, 1947

Maria Dąbrowska, Dzienniki powojenne, tom 1, Czytelnik 1996

Czasem tylko coś drobnego zachwyci

Dziennik. Reżyser

(Jarosław Iwaszkiewicz w filmie Andrzeja Wajdy „Panny z Wilka”)

Eugeniusz Kabatc, Pogoda burzy nad Palermo, PIW 2016

Prawosławny, partyjny – to nieważne, ale wygląd ma ubeka, chociaż przysięgał się, że nic z tą sprawą nie ma wspólnego (Jarosław Iwaszkiewicz o autorze książki)

Eustachy Rylski, Na grobli, Świat książki 2014

Będę bronił Jarosława. Przecież wszyscy jesteśmy dwuznaczni.

Dziennik. Rocznica

Najgorsze jest to, że działo się to przed facebookiem i nie dostaliśmy żadnych lajków

Tomasz Cyz, Powroty Dionizosa, Zeszyty Literackie 2008

Nawet huśtanie prowadzi do ekstazy

Guido Ceronetti, Drzewa bez Bogów, Oficyna Literacka 1995

Natomiast intensywność erotyzmu w dniach katastrofy, kiedy zna się już okrucieństwa ciała i toczy z nim totalną wojnę, ujawniło mi malarstwo Schielego