Pewnej październikowej niedzieli autor wstał o godzinie dodatkowej, kiedy słońce prosto w oczy i pojechał do lidla. Ach, te małe przyjemności. Nie musiał szukać drobnych, bo tam, gdzie zaparkował akurat ktoś porzucił wózek. A czekolady, czekolady moi drodzy, mają tam dwa razy większe niż zwykle.
– Jesteśmy stworzeni do wielkości – zaczął uznany profesor historii.
„Uważam, że orzeł z czekolady jest lepszy niż orzeł ze styropianu czy z żelbetonu. Dlaczego nie przeszkadza orzeł wydłubany w gipsie, a przeszkadza z czekolady?” (Bronisław Komorowski)
dźwięk wiatraka w urzędowym pokoju
W zeszłym miesiącu wypisałem sobie:
śnieżyce w Kefalonii,
powódź na Krecie,
morze wlewające się do Marzamemi,
deszcz ryb na Malcie,
upały w Anglii.
Zacznij żyć własnym życiem – napomina mnie ciągle A., choć chyba wie, że to nie starcza.
Opisy pogody przestają wystarczać – to jak chwyta mróz, a potem nadpływa odwilż, przemoczone buty: to zupełnie przyziemne.
O pustych oczach z portretów Modiglianiego przypomina mi w muzeum M. Odtąd przez cały tydzień czuję jak mnie śledzą.
Sześćdziesiąt dwa lata później okazuje się, że pewien Belg (nie ma Belgów) odmalował nastrój wieczora w Warszawie, tylko Księżyc starszy o kilka dni.
(Leonard Cohen, dedykacja w książce For Marianne / all my love / Leonard / Montreal / April 1966)
Zamiast opisywać dni, postanowiłem rysować mapy.
Czy kiedy głupiec komentuje mędrca, może to być mądre?
(Edward Hopper, rysunek dziewięcioletniego Edwarda na świadectwie z trzeciej klasy, 23.10.1891)
Odcięli mnie od codzienności: i tak nie chciałem wracać.
A co jeśli skończymy jak pan Franek, co wyjada kanapki na bankietach i ma wizytówkę emerytowany urzędnik?
Dni dyktand przypominały mały sąd ostateczny.
Każdy znaczek to może być jeden wyborca, pan wie, ile znaczków naklejamy na ślinę?
Niezaspokojona ciekawość ciał obcych.
Ten z lewej: młody, dorodny, pewny swego, stanął i zawołał po trzykroć: partia, partia, partia.
– Nie wypada płakać – powiedziała nad wyraz poważna pięciolatka w poczekalni, spoglądając z wyrzutem na Dziecko.
A państwo, właściwie co państwo tutaj robią?
Raz w tygodniu rozmawia z Bogiem, który pomaga mu na budowie.
Śniło mi się, że miałam alergię na orzechy, najadłam się i umarłam.
Prawdopodobnie nie było tego dnia.
Przypominał zgrzybiały pieniek.
