Pewnej październikowej niedzieli autor wstał o godzinie dodatkowej, kiedy słońce prosto w oczy i pojechał do lidla. Ach, te małe przyjemności. Nie musiał szukać drobnych, bo tam, gdzie zaparkował akurat ktoś porzucił wózek. A czekolady, czekolady moi drodzy, mają tam dwa razy większe niż zwykle.
Wieczorem świecąc latarką poszukujemy z Dzieckiem kasztanów. Ten stary rząd drzew na osiedlu Żoliborz Egzaltowany. Mamy aureole i dziewięć brązowych kulek w kieszeni.
Zmierzch nad osiedle nadleciał wyjątkowo szybko. Nawet się nie zorientowałem, że we wrześniu już nie ma długich dni.
Nawet jeśli ta podróż, którą planuję, nie dojdzie do skutku, to prawie jakbym był na miejscu.
Opowiadaliśmy Dziecku o katastrofie klimatycznej. Śniło mi się – mówi rano zadowolone – że burza zapaliła całą Ziemię.
W zeszłym miesiącu wypisałem sobie:
śnieżyce w Kefalonii,
powódź na Krecie,
morze wlewające się do Marzamemi,
deszcz ryb na Malcie,
upały w Anglii.
A potem pogłaskałem ją małym palcem i szepnąłem gryź mała, gryź.
Pięćdziesiąt lat później bowiem, nic nie wiedząc o filmie, będziemy na tej łące szczęśliwi spacerując pośród maków.
Piszesz dziennik, to powinno wystarczyć. Twój miniaturowy sprzeciw dla dwudziestu osób. Twoje komunikaty, twoja opozycja.
– Pojedźmy do lidla, jest festiwal ziemniaka – powiedziałem.
(Edward Hopper, rysunek dziewięcioletniego Edwarda na świadectwie z trzeciej klasy, 23.10.1891)
Odcięli mnie od codzienności: i tak nie chciałem wracać.
Całe pęki wierzbowych gałęzi wnieśliśmy do kawiarni przy hali.
Ta słoneczna rzeka to albo Styks albo Lete, a ów mężczyzna zrozumiał już dokąd płynie
Staruszki z dwukółkami z brygad męczenników al-Aksa
Nie interesuje mnie przyglądanie się i obwąchiwanie.
Nie wymawiaj tego słowa na „j”.
Wszystko się ze sobą łączy tego lata w tej kolorowej rzeźbie
Passeggiata w Ożarowie Mazowieckim pachnie innym miastem
Mam cię na zdjęciu. Teraz cię posegreguję, powkładam w szufladki z datą i krótką notką, co było wtedy. Czereśnie, może morze. Wszystkie zdjęcia szepcą: było
Polska, Polska – krzyknęli. Dziecko otworzyło jedno oko. Polska, Polska – krzyknęli znowu. Dziecko wróciło do snu.
Ceny truskawek spadają. Kawa tylko ciepła. Piwonie tylko jasne.
Potomek jest? – pyta retorycznie ten od kwiatów co tydzień, zaglądając do wózka.
Nie wiedział jak skończyła się książka, bo M. nie doczytała.
…
Chociaż …
…
<img …
…
Zimno na …
Bo …
Hali nie ma,…
<img …
Nie było …
Na …
<img …
<img …
Oprócz …
Łup, łup – …
Większość …
Pora na …
Sobotni …
(Siedem …
W południe …
Były to …
<img …
Rano na hali…
Dotyk jest …
<img …
Lewkonia …
