Dziennik. Czekanie na wybuch Betelgezy

Byliście już na szkoleniu ze spieniania?

Dziennik mediolański (3)

Zawsze w życiu piękno jest pojedyncze.

Dziennik mediolański (2)

Flora pozwala sobie robić zdjęcia, gdy tylko pan strażnik wzrok spuszcza z jej białego ciała.

Dziennik z Bożego Narodzenia

Bóg kocha przedmieścia Radomia.

Dziennik znad chłodnego morza

Pod stopami mieli rozmokłe klonowe liście. Minął ich pusty autobus z Elbląga.

Zdania, które nadal zapisuję

Po dwudziestu latach mieszkania tu, a może tam – tego nigdy nie jest się do końca pewnym.

Dziennik. Ostatnie dni sierpnia

Może jednak wczesne jesienie lepsze są od późnych wiosen?

Różne odcienie żółtego. Dziennik

Nawet jeśli ta podróż, którą planuję, nie dojdzie do skutku, to prawie jakbym był na miejscu.

Dziennik. Środek lata

Opowiadaliśmy Dziecku o katastrofie klimatycznej. Śniło mi się – mówi rano zadowolone – że burza zapaliła całą Ziemię.

On. Dziennik

Wszystko jest niedokończone – myśli długo w nocy w pokoju, który kiedyś był jego. Potem śni mu się koniec świata.

Dziennik. Trzecia podróż do granic Starego Świata (część 2)

Pokój nazywał się radość. Radość podkreślał łańcuch lampek z Ikei nad łóżkiem.

Dziennik. Turbot

Zapis poranka: wróble, pięć uderzeń Panny Maryi, mewa, trzask śmieciarki, gruchot synogarlic.

Dziennik. Coś pomiędzy

Ekspresu nie ma. Milczy telefon. Nic się nie wyświetla. Jakby był na dalekiej wycieczce. W krainie Kimbo. Tęsknię. Żar spływa po plecach. Róża w różowym różową poduszkę chce odebrać Dziecku.

Dziennik. Znikanie różnych rzeczy

„Tak, to prawie nic. Ale to prawie nic oznacza wszystko”

Dziennik. Zimny maj

Georg Kolbe na huśtawce. moi ulubieni artyści stali się nazistami.

Dziennik. Cztery wieże

Zamiast kondensować wspomnienia w większe całości, obrazy, dzielimy je na drobniusieńkie sekwencje, ułamki sekundy. Prawdziwą sztuką byłby przecież wybór . A tak w nieskończoność rozcinamy chwilę, która miała trwać, bo jest piękna.

Dziennik bez potrzeby

„Bo ja nie istnieję. Zamiast mnie istnieją tysiące moich odbić w lustrach. Z każdym człowiekiem, którego poznaję, rośnie populacja przypominających mnie manekinów. Gdzieś tam żyją, gdzieś tam się mnożą. Ja sam nie istnieję (Vladimir Nabokov, „Oko”).

Dziennik. W Puszczy

Najważniejsze to przekonać Dziecko, że żubr jest groźny. Tylko groźne zwierzęta się liczą (i różowe, ale różowych żubrów nie ma). Nie sposób je zainteresować podglądaniem sarnich białych tyłków.

Drugi dziennik z Kastylii i La Manchy

W pewnej tutejszej cukierni (w nazwie ma dawność) ciastka pakują w paczuszki z białego papieru ze sznurkiem przewiązanym tak, by kołysać je w dłoniach.

Dziennik pomiędzy podróżami

To wszystko jest opowieścią, której nie potrafię zapisać. Ta wiosna, która się nie powtórzy. Plan sobót i niedziel, żeby powstrzymywać czas. Wymyślam słowa dużo później, dobieram je ostrożnie, żeby nie uciekła (ale kiedy je zapisuję: minęła).

Dziennik. O przejrzystości

(Kitagawa Utamaro, ilustracja do „Wierszy z poduszek”, 1788)

Dziennik pisany w marcu (odc. 1)

W zeszłym miesiącu wypisałem sobie:

śnieżyce w Kefalonii,
powódź na Krecie,
morze wlewające się do Marzamemi,
deszcz ryb na Malcie,
upały w Anglii.

Dziennik pisany w lutym (odc. 3)

Snadź na początku wszyscy byli blogerami. Dopiero później jak w wieży Babel pomieszały się aplikacje i programy.

Dziennik pisany w lutym (odc. 2)

Zacznij żyć własnym życiem – napomina mnie ciągle A., choć chyba wie, że to nie starcza.

Dziennik pisany w lutym (odc. 1)

Siadam, obiecuję sobie, że napiszę coś ważnego. Oglądam obrazy i zdjęcia. Kładę się na obłokach.

Dziennik rzymski (cz. 2)

Skrzydła, zdaniem prerafaelitów, wyrastają w połowie łopatek parami: jedno większe, jedno nieco mniejsze poniżej (razem dwie pary).

Dziennik rzymski (cz. 1)

Hygea. Żadna Wenus z marmurowym tyłkiem, tylko Alicja albo Teresa Balthusa zrobiona w cienkiej tunice na bóstwo.

Dziennik. Opisy pogody przestają wystarczać

Opisy pogody przestają wystarczać – to jak chwyta mróz, a potem nadpływa odwilż, przemoczone buty: to zupełnie przyziemne.

Dziennik. Prószy

Pod kancelarią premiera wrona brata swego gołębia rozdziobuje na środku ulicy. Bardzo dobre miejsce, świetna metafora.

Dziennik. Opady śniegu

Pierwszy śnieg zastaje nas w Łodzi, przechodzimy przez gwiazdę, która prowadzi na Piotrkowską. Pierwszy śnieg, miękki, kiedy jeszcze jest bezpański, zanim go weźmiemy w ręce, zanim go posolą i posypią piaskiem, zanim żółte koła narysują na nim psy. Pierwszy śnieg: o byciu szczęśliwym.

Dziennik. Silny wiatr, deszcz i śnieg

Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina – powtarza Dziecko po kilku intensywnych mszach ostatnio.

Dziennik pisany w grudniu (odc. 3)

Nie pisz tylko, jak to się kończy – ostrzega mnie A., która dobrze zna – tyle razy już jej opowiadałem – eskimoskie obrzędy według Maussa.

Dziennik pisany w grudniu (odc. 2)

Modigliani, Kirchner, Balthus, de Dienes, Weston, Sieff, a nawet Bogu ducha winny Bouguereau – co łączy ich i na dodatek konkubinę Amenhotepa III z kości słoniowej?