dziennik sierpniowy

jestem teraz fidem insta. fidy insta nie mają w sobie prozy, parę wybranych obrazków, na żadnym nie ma mnie. jestem teraz fidem insta: przez dwa miesiące byłem poetą, ale słowa, cóż mogą książę.

Dziennik. Po-lesie

ostatek tej cudownej krainy, która naszym przodkom-etnografom, zastępowała Zambezi

Dziennik. Niby-niby (2)

Betonowe rzeki płyną teraz przez step.

Dziennik. Zgubiona niedziela

Kolejne miesiące przypominają wielką plechę, która rozrasta się nieumiarkowanie, powtarzając co tydzień ten sam kalendarz.

Dziennik. Siedemnaście stopni

Nieprzypadkowo krak wron nad głową.

Dziennik [nienazwany]

Bogowie się zmieniają, przychodzą, odchodzą. Jeden tylko kieszonkowy Dionizos taki sam, proponuje tu i teraz i napić się wina.

Kroniki zarazy jesiennej (27)

Od pewnego czasu, tydzień, dwa, ciągnie się za nami mgła

Kroniki zarazy jesiennej (14)

ludzie pchający w lidlu wózki są martwi

Jorge Luis Borges, Fikcje

Sztuka bowiem istnieje, jeśli dotyka. Podobnie literatura musi dotknąć czytającego.

O cierpieniach dousznych wrażliwych Polaków

nadeszła fala masowych omdleń u osób, które usłyszały słowo na jot albo na wu

Dziennik. Czwarta podróż do Portugalii (II)

Łopatkę do ciasta nazywamy salazarem, bo zgarnia wszystko

Dziennik z kotlin (2)

Obchodziły nas raczej epoki niż dziesięciolecia

Dziennik. O fotografowaniu chmur

Czemu czasami w ogóle nie mam ochoty fotografować chmur?

Kroniki zarazy (37)

Nie ma ważniejszego wniosku z tej zarazy.

Kroniki zarazy (32)

Rano 229 nowych przypadków. Nieco później rząd informuje o tym, że to już koniec epidemii. Zdejmujemy maseczki, idziemy do kościoła, organizujemy wesela.

Kroniki zarazy (21)

geografia daje większe możliwości niż to miejsce tutaj, na które jesteśmy chwilowo, mam nadzieję, skazani

Kroniki zarazy (20)

Potrzeba ludzi okazuje się być potrzebą najpilniejszą. Zaraz po niej jest potrzeba myślenia, na to jeszcze przyjdzie czas.

Kroniki zarazy (18)

kraina odrobin

Kroniki zarazy (14)

Nigdy nie zużyliśmy jeszcze tyle masła.

Kroniki zarazy (11)

Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień – zwykłem cytować Eliota na początek. Najgorszy miesiąc to marzec – mówi Dziecko.

Kroniki zarazy (6)

Pierwsze objawy szaleństwa u pracujących zdalnie.

Kroniki zarazy (4)

Warto było jesienią smażyć dżemy a nie udawać literata

Dziennik. Przeoczenia

Zaraz przeoczę siebie, że się urodziłem.

Dziennik. Czekanie na wybuch Betelgezy

Byliście już na szkoleniu ze spieniania?

Dziennik mediolański (3)

Zawsze w życiu piękno jest pojedyncze.

Dziennik mediolański (2)

Flora pozwala sobie robić zdjęcia, gdy tylko pan strażnik wzrok spuszcza z jej białego ciała.

Dziennik z Bożego Narodzenia

Bóg kocha przedmieścia Radomia.

Dziennik znad chłodnego morza

Pod stopami mieli rozmokłe klonowe liście. Minął ich pusty autobus z Elbląga.

Zdania, które nadal zapisuję

Po dwudziestu latach mieszkania tu, a może tam – tego nigdy nie jest się do końca pewnym.

Dziennik. Ostatnie dni sierpnia

Może jednak wczesne jesienie lepsze są od późnych wiosen?

Różne odcienie żółtego. Dziennik

Nawet jeśli ta podróż, którą planuję, nie dojdzie do skutku, to prawie jakbym był na miejscu.

Dziennik. Środek lata

Opowiadaliśmy Dziecku o katastrofie klimatycznej. Śniło mi się – mówi rano zadowolone – że burza zapaliła całą Ziemię.

On. Dziennik

Wszystko jest niedokończone – myśli długo w nocy w pokoju, który kiedyś był jego. Potem śni mu się koniec świata.

Dziennik. Trzecia podróż do granic Starego Świata (część 2)

Pokój nazywał się radość. Radość podkreślał łańcuch lampek z Ikei nad łóżkiem.

Dziennik. Turbot

Zapis poranka: wróble, pięć uderzeń Panny Maryi, mewa, trzask śmieciarki, gruchot synogarlic.

Dziennik. Coś pomiędzy

Ekspresu nie ma. Milczy telefon. Nic się nie wyświetla. Jakby był na dalekiej wycieczce. W krainie Kimbo. Tęsknię. Żar spływa po plecach. Róża w różowym różową poduszkę chce odebrać Dziecku.

Dziennik. Znikanie różnych rzeczy

„Tak, to prawie nic. Ale to prawie nic oznacza wszystko”

Dziennik. Zimny maj

Georg Kolbe na huśtawce. moi ulubieni artyści stali się nazistami.

Dziennik. Cztery wieże

Zamiast kondensować wspomnienia w większe całości, obrazy, dzielimy je na drobniusieńkie sekwencje, ułamki sekundy. Prawdziwą sztuką byłby przecież wybór . A tak w nieskończoność rozcinamy chwilę, która miała trwać, bo jest piękna.

Dziennik bez potrzeby

„Bo ja nie istnieję. Zamiast mnie istnieją tysiące moich odbić w lustrach. Z każdym człowiekiem, którego poznaję, rośnie populacja przypominających mnie manekinów. Gdzieś tam żyją, gdzieś tam się mnożą. Ja sam nie istnieję (Vladimir Nabokov, „Oko”).

Dziennik. W Puszczy

Najważniejsze to przekonać Dziecko, że żubr jest groźny. Tylko groźne zwierzęta się liczą (i różowe, ale różowych żubrów nie ma). Nie sposób je zainteresować podglądaniem sarnich białych tyłków.

Drugi dziennik z Kastylii i La Manchy

W pewnej tutejszej cukierni (w nazwie ma dawność) ciastka pakują w paczuszki z białego papieru ze sznurkiem przewiązanym tak, by kołysać je w dłoniach.

Dziennik pomiędzy podróżami

To wszystko jest opowieścią, której nie potrafię zapisać. Ta wiosna, która się nie powtórzy. Plan sobót i niedziel, żeby powstrzymywać czas. Wymyślam słowa dużo później, dobieram je ostrożnie, żeby nie uciekła (ale kiedy je zapisuję: minęła).