Charlesa Joshuy Chaplina akurat nie ma u Prousta, ale swym przesłodzonym, realistycznym, ba, rozerotyzowanym malarstwem wydaje się doskonale wpisywać w epokę.
Dziennik. Martwa natura
Ręka, która ustawiła owoce i kwiaty, mogła być przecież dłonią przypadku.
Tylko nie mów nikomu
Ale nam się wydarzyło – zacytuję tutaj jedynego papieża, którego w Polsce wypada cytować. Kopniak od Ducha Świętego przyszedł przez jutuba.
Dziennik. Zimny maj
Georg Kolbe na huśtawce. moi ulubieni artyści stali się nazistami.
Katarzyna Michalczak, Klub snów, Cyranka 2019
tym, co zachwyca jest ta bliskość świata i język ową bliskość wyrażający.
Wiesław Kępiński, Upragniony syn Iwaszkiewiczów, Prószyński i S-ka 2019
z dzienników, listów i pisania jarosława odcyfrowuję pragnienia. od tych pragnień zaczyna się moja nim fascynacja. od tej pożądliwości życia, niewypowiadalnej, ukrytej pod zapiskami.
Katarzyna Włodyka De Simone, Teatr ciszy i inne włoskie pejzaże podróżne, Austeria 2017
Egzaltacja zawsze towarzyszy zapiskom podróżnym, moim nie moim, tutaj jest podobnie.
Dziennik. Cztery wieże
Zamiast kondensować wspomnienia w większe całości, obrazy, dzielimy je na drobniusieńkie sekwencje, ułamki sekundy. Prawdziwą sztuką byłby przecież wybór . A tak w nieskończoność rozcinamy chwilę, która miała trwać, bo jest piękna.
Tomasz Kwaśniewski, W co wierzą Polacy?, Znak 2019
Kwaśniewski nie czytał Eliadego; pojawiający się w jego książce etnografowie, to zaś na poły szamani.
Dziennik bez potrzeby
„Bo ja nie istnieję. Zamiast mnie istnieją tysiące moich odbić w lustrach. Z każdym człowiekiem, którego poznaję, rośnie populacja przypominających mnie manekinów. Gdzieś tam żyją, gdzieś tam się mnożą. Ja sam nie istnieję (Vladimir Nabokov, „Oko”).
