Jakiś dziennik

Światło zwiało mnie

Dziennik. Nie pisz

Książki leżą. Wszystko leży. Ja też.

Zyta Oryszyn, Najada

Tytułowa Najada to w swojej istocie figura męskiego strachu przed silną i niezależną kobiecością

Yoko Ogawa, Grobowa cisza, żałobny zgiełk

Pod spodem

Kroniki zarazy drugiego roku (6)

Estetyka cudzego cierpienia

Dziennik. Orientalizm

Nizina polskości

Dziennik. Poczucie

sarnie ścieżki biegną przez runo

Dziennik. Zabiegi

Lekarz wyszedł zapalić

Dorota Kotas, Cukry

Wszyscy o „Cukrach” piszą, że są rewelacyjne a one rzeczywiście są rewelacyjne.

Marie Aubert, Zabierz mnie do domu

Serię małych katastrof nazywamy życiem.

Marie Aubert, Dorośli

Łatwiej czytać jest „Dorosłych” mężczyznom

Dziennik. Środek niczego

Ile razy wyobrażałem sobie, że siadam i zapisuję ostatnie dni, prowadzę dziennik i kiedy już odsuwałem sobie krzesło przed komputerem, już planowałem pierwsze zdanie, opadała na mnie niechęć tak silna, tak dojmująca, że zaraz wracałem do robienia czegoś zupełnie innego, równie nieważnego jak pisanie dziennika

Babylon Berlin (sezony 1-3)

Za konserwatywną rewolucję! – toast wzniesiony przez pułkownika Wendta przywodzi na myśl od razu te perły intelektualnej publicystyki sprzed jakichś piętnastu laty, kiedy prawicowi intelektualiści prześcigali się w wizjach konserwatywnej IV Rzeczypospolitej

Kroniki zarazy drugiego roku (5)

Cywilizacja życia to te osiemset trzy pogrzeby, cywilizacja śmierci to szczepionki ratujące życie.

Dziennik z upokorzonego państwa

Polska dzisiaj to jest wielka stadnina koni w Janowie

Curzio Malaparte, Kaputt

czytaj posłowia we właściwym czasie

Dziennik. Po-lesie

ostatek tej cudownej krainy, która naszym przodkom-etnografom, zastępowała Zambezi

Dziennik. Piątek, któryś kwietnia

W piątek (czy to czwartek?) umarł jeden książę i paręset Polaków

Dziennik. Niby-niby (2)

Betonowe rzeki płyną teraz przez step.

Jarosław Mikołajewski, Paweł Smoleński, Czerwony śnieg na Etnie

„pracować w oszołomieniu czy upojeniu zapachem, na granicy jawy i snu”

Haruki Murakami, Podziemie. Największy zamach w Tokio

„prawdziwi pechowcy umarli”

Kroniki zarazy drugiego roku (4)

Niebo według polskiego Kościoła niewiele różni się od piekła.

Dziennik. Niby-niby

Niby jedziemy, niby zostaliśmy. Do rozstrzygnięcia pozostaje, czy umyć podłogę.

Kroniki zarazy drugiego roku (3)

Pierwszy kwietnia: kolejna dawka szczepionki na polskość

Antyrekolekcje (tydzień drugi)

Jeśli miałbym opisać coś najbardziej niemoralnego to byłoby to zdjęcie. Jeśli miałbym przedstawić dowód na istnienie diabła – także ono.

Dziennik. Okolice pierwszej wiosennej pełni

Sroki przychodzą na okno sprawdzić, czy to dobre miejsce na gniazdo. Niedobre.

Katarzyna Michalczak, Mam na imię nie mam

Wyobrażam sobie takie potężne figury, coś jak totemy Kwakiutlów

Kroniki zarazy drugiego roku (2)

postanowiłem napisać raczej Księgę Pocieszenia

Fragmenty Jarosława na wiosnę (4)

„Jakby jakiś człowieczek ośmielił się zastąpić drogę Panu Bogu”

Antyrekolekcje

Dzisiejszy Kościół jest jak kamień, który zasłania grób, kamień, zza którego nie widać Zmartwychwstania. Kamień, który należy odwalić

Fragmenty Jarosława na wiosnę (3)

Pośmiertny pojedynek wygrywa Jarosław

Fragmenty Jarosława na wiosnę (2)

Skąd Franz Marc? Pisze Jarosław 15 kwietnia 1964 roku z Taorminy: „autobus rozpędza olbrzymie stada krów i owiec pędzonych przez pastuszków (palce lizać!)”

Fragmenty Jarosława na wiosnę (1)

W kategorii tabu pisanie po książkach znajdowało się u mnie po zakazie kanibalizmu i kazirodztwa

Joan Didion, Dryfując do Betlejem

Zabawne: dzisiejsza odpowiedniczka Joan Didion pracowałaby dla telewizji Fox i jako zwolenniczka Donalda Trumpa pisałaby o ruchu Black Lives Matter.

Dziennik. Od zimy do wiosny (3)

Ten dzień miał wielu patronów. Aż dziwne, że nie napotkałem
ani wiosny, ani wróbli, ani szczęścia.

Kroniki zarazy drugiego roku (1)

Może koniec świata jest jak kret?

Dziennik. Miłość sikor

Wszystko w naszych życiach kruche. Ty krucha, my krusi, nasze miłości, nasze przyjaźnie, nasze kruche domy, nasze kruche dłonie.

Dziennik. Miłość wron

Ten portret u góry mógłby być moim portretem (oczywiście gdybym był młodszy) i nosić tytuł „Niebieskie światełko”

Amanda Lee Koe, Ministerstwo moralnej paniki

Chodzi o miłość: poskręcaną, drżącą i nagą

Ewa Stusińska, Miła robótka. Polskie świerszczyki, harlekiny i porno z satelity

Wszystko było w nim kolorowe, szalone i pełne odzyskanej wolności. Takie wydawać mają się też lata dziewięćdziesiąte u Ewy Stusińskiej. Niestety nieodłącznie kojarzą mi się z seledynowymi garniturami.

Anna Dobrowolska, Zawodowe dziewczyny

głos bohaterek wydobywa się albo z milicyjnych protokołów albo ze współczesnym im prac naukowych

Dziennik. Zgubiona niedziela

Kolejne miesiące przypominają wielką plechę, która rozrasta się nieumiarkowanie, powtarzając co tydzień ten sam kalendarz.

Aleksandra Łojek, Belfast. 99 ścian pokoju

Cicha dyktatura kółek historycznych. Dyktatura historii, której nie da się zagrzebać.

Dziennik [nienazwany trzeci]

Wystarczyły trzy niezdalne dni i powtarzam teraz: nie znoszę ludzi.

Elżbieta Łapczyńska, Bestiariusz nowohucki

„Bestiariusz nowohucki” to ostateczne pokonanie Miasta-Masy-Maszyny.

Łukasz Kozak, Upiór. Historia naturalna

Jeśli książki można sobie wyobrazić jako matematyczne zbiory to „Upiór. Historia naturalna” jest częścią wspólną „Ludowej historii Polski” Leszczyńskiego oraz „Narodzin czyśćca” Le Goffa.