Parę strat własnych

cztery popielniczki

***

jestem figurą zmywającą talerze

Dzisiejszy Kościół jest jak kamień, który zasłania grób, kamień, zza którego nie widać Zmartwychwstania. Kamień, który należy odwalić

uganialiśmy się za żółtym balonikiem, który uciekł w wierzbinę

odkryłem tej nocy, że potrafię przypomnieć sobie siebie wtedy.

(Edward Hartwig, ulica Grodzka, lata 80.
© Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”; © Ewa Hartwig-Fijałkowska)

Usiłowałem znaleźć w swoich zdjęciach jakiś widoczek jako ilustrację. Nie ma. Fotografowałem wyłącznie ludzi.

Przedtem nie wymyśliłby bezsennej Brabancji.

Tego człowieka, bohatera, już dobrze znam.

W końcu w sierpniu, udaje mu się przytulić do cudzego, ciepłego swetra.

Impresja. Wschód słońca nad Wrotkowem, czyli inaczej widok z przystanku o 6.52.

– Pisałeś dzienniki, żeby je upublicznić?
– Tak, to miała być wielka literatura a ja miałem być sławny.

Pochylam się nad nieistniejącymi szczęśliwymi ogrodami

Opowiadaliśmy sobie o naszych własnych samotnościach, które nigdy się nie zazębiały.

Sto lat miało być razem, innej wersji nie przewidywał.