Kroniki zarazy jesiennej (16)

Wyspa tonie. Rzygać się chce.

Kroniki zarazy jesiennej (14)

ludzie pchający w lidlu wózki są martwi

Kroniki zarazy jesiennej (13)

Nic nie jest powiedziane, wszystko jest w domyśle. O chłopcu, który gubi chleb, to jest o mnie. Zza rogu wygląda papież. Opadają liście.

Kroniki zarazy jesiennej (12)

Jest po północy w łóżku, kiedy przypominają mi się Włochy

Łukasz Mieszkowski, Największa. Pandemia hiszpanki u progu niepodległej Polski

Jak pachniało „Wesele” Wyspiańskiego i „Lalka” Prusa?

Kroniki zarazy jesiennej (11)

Osiedle, które mijam, chwali się neonem na trawniku. Napis głosi POZYTYWNY i w tym sezonie jest bardzo ironiczny.

Kroniki zarazy jesiennej (10)

Bóg, honor, ojczyzna oznacza podbiec do kobiety od tyłu i ją uderzyć

Geoffrey Parker, Globalny kryzys. Wojna, zmiany klimatyczne i katastrofa w XVII wieku

„Żyjemy jak zwierzęta, żywimy się korą i trawą. Nikt nie przypuszczał, że coś takiego mogłoby nas spotkać. Ludzie mówią, że Boga nie ma”

O cierpieniach dousznych wrażliwych Polaków

nadeszła fala masowych omdleń u osób, które usłyszały słowo na jot albo na wu

Kroniki zarazy jesiennej (9)

Dopiero kiedy nie możesz uciec, dostrzegasz czym jest Polska.

Kroniki zarazy jesiennej (8)

Język, który odlepił się od rzeczywistości, staje się parodią samego siebie.

Kroniki zarazy jesiennej (7)

Zobacz jakie ładne faworki. Ale one nie za szkłem. Zobacz jak zarazki skaczą po nich. To poprosimy coś zza szkła.

Kroniki zarazy jesiennej (6)

Dla uspokojenia polizałem się w rękę. Była słona jak zazwyczaj.

Kroniki zarazy jesiennej (5)

Był to najszybszy i najpełniejszy upadek państwa, jaki widziała wczesnonowożytna Europa

Kroniki zarazy jesiennej (4)

ozdrowiały Trump, pośród spazmów wyznawców, jest jak Faust

Dziennik z podróży w czasie zarazy (3)

Gdzie się podziała moja wiara w harmonię i dobrostan? Gdzie mi uciekła cała metafizyka?

Dziennik z podróży w czasie zarazy (2)

Skoro w Gdyni cenię trolejbusy jeżdżące na Sibeliusa, tutaj zachwycam się tramwajem na Immanuela Kanta

Dziennik. We wnętrzu

Budzili nas robotnicy wchodzący po drabinach. Zasypialiśmy, gdy schodzili.

Dziennik. Nigdy nie będzie

Postanowiliśmy wyjechać. Chociaż na chwilę.

Dziennik. Dwa miasta

Udawanie, że twoje miasto jest miastem zupełnie innym jest miłą rozrywką czasu zarazy

Dziennik. Środek lata w Polsce

Wiosną siedzielibyśmy w zamknięciu, teraz udajemy

Dziennik. Notatnik, którego nikt nie czyta

może to właśnie długo oczekiwana wizyta nas z przyszłości?

Dziennik. Niby po zarazie

I byliby z głodu pomarli, gdyby wieczorem nie zapukała sąsiadka i nie przyniosła łubianki czereśni.

Kroniki zarazy (39)

Od marca pierwszy raz wsiadłem do autobusu.

Kroniki zarazy (38)

Nareszcie można stąd uciec, byle ktoś nas wpuścił.

Kroniki zarazy (37)

Nie ma ważniejszego wniosku z tej zarazy.

Kroniki zarazy (36)

Ścieżki prowadzą donikąd. Słychać wierzbowe głosy. Przyszła rzeka i zabrała.

Kroniki zarazy (35)

Czemu właściwie wychodzić? Co jest ciekawszego tam, czego nie ma tu. Pomijając chmury: chmury są ciekawsze, a wewnątrz mieszkania żadnej nie dostrzeżesz.

Kroniki zarazy (34)

Wpadłem na pomysł, że będę fotografował chmury. Takie są podobne do nas: parę ujęć i zmieniają kształty, a potem ich nie ma, a potem już nie możemy się nawet rozpoznać.

Kroniki zarazy (33)

Dziecko i tak wytrzymało dłużej niż my. My już w piątym tygodniu chodziliśmy po ścianach powtarzając dość, ono dopiero w jedenastym

Kroniki zarazy (32)

Rano 229 nowych przypadków. Nieco później rząd informuje o tym, że to już koniec epidemii. Zdejmujemy maseczki, idziemy do kościoła, organizujemy wesela.