dziennik 51/22

O podglądaniu (w Poznaniu)

dziennik podróżny 1/22

Będziemy egzorcyzmować te same miejsca: hotel, restauracje, muzea

zrobię sobie tabliczkę nie lubię muzeów

Wszystko w naszych życiach kruche. Ty krucha, my krusi, nasze miłości, nasze przyjaźnie, nasze kruche domy, nasze kruche dłonie.

Avril rysuje świat pozbawiony nas

Fränzi porwana do Troi

błękitne światło ach skupia w sobie całą nadzieję powrotu

Praca domowa: Czy Edgar Degas był szczęśliwy?

Trochę jak Czarny Roman, który krążył po Chmielnej i Nowym Świecie, opowiadając o apokalipsie

Jak się nazywa klaustrofobia, jeśli zamknięty jesteś w państwie, a nie w windzie?

Dopiero teraz dostrzegam, że obrazy – nawet najpiękniejsze, choć koją doskonale – nie zastąpią ludzi, czułości wobec nich.

W końcu ów Francuz i Kirchner – zdarzyło się – byli tą samą osobą.

trudno wyzwolić się spod wzroku żydowskiego starca

Epoka, w której żyję, jest moją epoką tęsknoty za morzem.

Wtem rozumiem, że to od oka, od niego światło (jak u Kawafisa), jeśli spojrzysz rozjaśniają się twarze, pobłyskuje drzewo.