Lubił pisać o sobie. Louis de Marsalle analizował dogłębnie jego twórczość i pisał pochwalne recenzje, ogłaszające geniusz największego malarza Niemiec. Nikt tak dobrze jak de Marsalle nie poznał Kirchnera, w końcu ów Francuz i Kirchner – zdarzyło się – byli tą samą osobą.
W tym samym mniej więcej czasie, może nieco później, inny największy malarz Niemiec, Emil Nolde, usiłował przymilić się do rządzącej partii, która jednakże uznała, że obaj – Nolde i Kirchner – są zdegenerowani. Swoją drogą za największego malarza Niemiec uważam Otto Muellera: być może to kwestia pierwszego wejrzenia.
Od tego zdjęcia powyżej wszystko się zaczyna: od zawadiackiego uśmiechu Fränzi w drezdeńskim atelier. Nawet jeśli to poza, to tych dwoje wygląda zupełnie inaczej niż na ówczesnych fotografiach wyglądać się powinno. Spójrzcie na zabrudzone twarze, siniaki na łydkach, pomięte ubrania: Jaś i Małgosia przyłapani na psocie.
Temu nieupiększaniu Kirchner pozostaje wierny: jego zdjęcia bywają rozmazane, poruszone albo pochowane w cieniu. Ich bohaterowie, włączając w to jego, ujęci są w kadr gwałtownie – nikt się przecież nie spodziewa wieczności na szklanej płytce.
Dz Urz 