Ile razy wyobrażałem sobie, że siadam i zapisuję ostatnie dni, prowadzę dziennik i kiedy już odsuwałem sobie krzesło przed komputerem, już planowałem pierwsze zdanie, opadała na mnie niechęć tak silna, tak dojmująca, że zaraz wracałem do robienia czegoś zupełnie innego, równie nieważnego jak pisanie dziennika
Zabawne: dzisiejsza odpowiedniczka Joan Didion pracowałaby dla telewizji Fox i jako zwolenniczka Donalda Trumpa pisałaby o ruchu Black Lives Matter.
Maciejka pachnie późno. Nie wytrwałem w postanowieniu nie pisać. Lipiec coraz krótszy. Drobne radości w mgnieniu oka
Literatura – powiedzmy szczerze – przegrywa nie tylko w Czyśćcu, ale również w życiu.
Czy jesteś szczęśliwy? – to w ogóle nie jest pytanie.
Wtem rozumiem, że to od oka, od niego światło (jak u Kawafisa), jeśli spojrzysz rozjaśniają się twarze, pobłyskuje drzewo.
Jean-Étienne Liotard, Martwa natura: serwis herbaciany, ok. 1781-83
Wieczorem świecąc latarką poszukujemy z Dzieckiem kasztanów. Ten stary rząd drzew na osiedlu Żoliborz Egzaltowany. Mamy aureole i dziewięć brązowych kulek w kieszeni.
Moje czarne zeszyty mogą być czerwone.
Opowiadaliśmy Dziecku o katastrofie klimatycznej. Śniło mi się – mówi rano zadowolone – że burza zapaliła całą Ziemię.
„Bo ja nie istnieję. Zamiast mnie istnieją tysiące moich odbić w lustrach. Z każdym człowiekiem, którego poznaję, rośnie populacja przypominających mnie manekinów. Gdzieś tam żyją, gdzieś tam się mnożą. Ja sam nie istnieję (Vladimir Nabokov, „Oko”).
To wszystko jest opowieścią, której nie potrafię zapisać. Ta wiosna, która się nie powtórzy. Plan sobót i niedziel, żeby powstrzymywać czas. Wymyślam słowa dużo później, dobieram je ostrożnie, żeby nie uciekła (ale kiedy je zapisuję: minęła).
W zeszłym miesiącu wypisałem sobie:
śnieżyce w Kefalonii,
powódź na Krecie,
morze wlewające się do Marzamemi,
deszcz ryb na Malcie,
upały w Anglii.
Snadź na początku wszyscy byli blogerami. Dopiero później jak w wieży Babel pomieszały się aplikacje i programy.
Siadam, obiecuję sobie, że napiszę coś ważnego. Oglądam obrazy i zdjęcia. Kładę się na obłokach.
Ta mgła nie ma nic wspólnego z Casparem Davidem Friedrichem. Nie ma nic pomiędzy. Nie ma nas. Nie ma Polski. Na latarni wrzeszczy wrona.
Nie da się znaleźć nic bardziej nielubelskiego od ludzi, którzy tańczą w chmurach.
Biodro, fragment muślinu, cień ramienia, przywidokom poświęcał niewiele czasu.
Oswoiwszy się nieco z myślą, że nie zostanę powieściopisarzem, postanowiłem poczytać jak inni nimi się stali.
Ulotność światła, to, że ciągle się zmienia i nigdy nie nieruchomieje ani nie skupia się na niczym, wiąże je z czasem, jest niemal jego wizualizacją.
Czy powinno być więcej Matisse’a?
Cóż można zrobić innego jak nie zaprosić montera, co światłowody połączy, pudełeczko z sygnałem postawi i pozwoli autorowi bloga pogrążać się w swoim nałogu?
Wierzę, że zapis to jedynie zapis. Wierzę, że nie składa się on z wody, ale z rzędów zer i jedynek.
– Ja, ja się nie zgadzam – chciałem podnieść rękę, ale to nie była msza dla dzieci, tylko popołudniowe rekolekcje.
Księżyc jest taki jak raz na siedemdziesiąt lat.
dopieszcza kolejne fragmenty z lat poprzednich, tak jakby chciała zachować kontrolę nad własnym życiem
Pisze Jo.: Liście pożółkły na drzewach. A ja nawet nie zauważyłem, że tutaj też.
Nagle zacząłem jeszcze raz pragnąć tego, o czym niegdyś marzyłem w Balbec, kiedy, nie znając ich, widziałem idące nad morzem Albertynę, Annę oraz ich przyjaciółki. Niestety, dzisiaj nie mogłem już spotkać tych, których właśnie tak bardzo pragnąłem. Działanie lat, które tak zmieniło istoty dziś obecne, razem z Gilbertą, na pewno by przekształciło wszystkie tamte dziewczęta, o ile żyją.
pusta jama podoba nieco do wnętrza jasnej skórzanej torebki.
Polska, Polska – krzyknęli. Dziecko otworzyło jedno oko. Polska, Polska – krzyknęli znowu. Dziecko wróciło do snu.
Po cichu trochę tęsknimy do starego znajomego świata, ale jak nikt nie widzi i zawsze osobno.
Potomek jest? – pyta retorycznie ten od kwiatów co tydzień, zaglądając do wózka.
Ale przecież zupełnie inaczej czytałbyś dzisiaj „Noce i dnie”
Nieśliśmy lilie. Lilie pachniały pięknem i śmiercią.
Wczesna pora na pierwsze miłości.
Straciłem niezwykłość, a tylko niezwykłość pozwala na coś więcej.
Nie wiedział jak skończyła się książka, bo M. nie doczytała.
ogłaszanie dzienników za życia jest niechybnie objawem pychy (…), egotyzmu i nieuzasadnionej pewności siebie
Pozostanę urzędnikiem, którego rozrywką pozostają zmiany biurek i widoków zza biurka.
jeszcze jeden głos w zapisie partytury, to jest zapisie bloga, to jest zapisie życia.
nie hałasować. nie narzucać swojej codzienności
„Padną Państwo ofiarą nudy swojej pracy, przyjaciół, małżonków, kochanków, widoku z okna, mebli lub tapet w pokoju, własnych myśli, siebie samych”
Tekst ma o tyle sens, o ile ktoś go potrafi odczytać. Na nic zabawy z tożsamością, które początkowo prowadziłem, autor bloga to ja.
Ale piękny tytuł do wpisu, mówi autor bloga: ostatni granat w carrefourze, powtarza kilka razy – coś pomiędzy Hemingwayem a Agathą Christie
Tylko ta niemiła kobieta, do której nigdy, sprzedaje cebulę i buraki.
od chęci pisania do poczucia, że szkoda na nie własnego i cudzego czasu
Uśpił go szelest – mówi A.
zapis tego, czego może nie warto zapisywać
kiedyś trzeba popaść w przygnębienie, choćby na parę sekund
nie szukać w tym dzienniku pewności i prawdy
Dz Urz 