Lektura „Rozmów o książkach”, wyboru felietonów, które Jarosław, zupełnie nieczuły na te wszystkie polskie czerwce i marce, zamieszczał w „Życiu Warszawy” skłania do refleksji na temat własnego bloga.
Składają się nań obecnie właściwie dwie kategorie: dziennik i recenzje książkowe. Co do dziennika, zacytuję tu autora: ogłaszanie dzienników za życia jest niechybnie objawem pychy (…), egotyzmu i nieuzasadnionej pewności siebie (s. 74-75). Tym gorzej, jeśli dziennik jest jedynym przejawem twórczości, do Jarosławowej listy grzechów należałoby dopisać, bez wątpienia, lenistwo. Stoi bowiem za zdaniem Jarosława przekonanie z czasów przedblogowych, że dzienniki piszą ci, którzy mają coś do powiedzenia. W takiej sytuacji jest autor bloga, który, być może pyszny, egotyczny i leniwy zarazem, coraz mniej ceni codzienne zapiski. Coraz trudniej też, co widać, jest mu je zbierać. Dziennik trzyma przy życiu już chyba jedynie przekonanie, że są osoby, które go czytają (czyli jednak motyw egotyczny wysuwa się na plan pierwszy).
Recenzje książkowe to co innego. „Rozmowy o książkach” są właśnie takim typem pisania, które, z perspektywy pięćdziesięciu czy czterdziestu lat, wydaje się przestarzałe. Jarosław wspomina o książce, a potem snuje dookoła niej własną opowieść, gawędę. Książka jest więc jedynie pretekstem do mówienia o sobie. Z autorem bloga jest podobnie: ciężko chyba kupować książki, opierając się na jego wrażeniach. Zamiast recenzji pojawia się gawęda na tematy luźno z daną lekturą związane. Jakby sama książka była pretekstem dla jeszcze jednego fragmentu dziennika.
Tak właśnie jest tu. Zaczynam od Jarosława i „Rozmów o książkach”, a w drugim zdaniu piszę już o sobie.
Dz Urz 
1 Comment