***

jestem figurą zmywającą talerze.

wydawało mi się, że mogę być uwodzicielem albo pisarzem (co na jedno wychodzi). tymczasem nawet oduczyłem się okazywania czułości.

w tym, co pisze czapski w „dzienniku wojennym” odnajduję to samo rozedrganie, co u jarosława – niedające się ukoić rozedrganie pomiędzy zasadami religii a pragnieniem, o którym nie wolno powiedzieć głośno. nienasycone oko miłosne ukryte za szczelnymi powiekami.

co sobie wyobrażasz? co sobie wyobrażałem, gdy nie mogłem zasnąć.

jestem przecie człowiekiem, który musi pisać, bo inaczej ma wrażenie, że nie żyje (s. 384).

nie chodzi o to, że nie mam zmywarki. pada na mnie popołudniowe światło, może to mechaniczny odruch? co pozostało.