Dziennik pisany w lipcu

Odcięli mnie od codzienności: i tak nie chciałem wracać.

Dziennik. Niechęć do pisania, melancholia, notatki

A co jeśli skończymy jak pan Franek, co wyjada kanapki na bankietach i ma wizytówkę emerytowany urzędnik?

Dni dyktand przypominały mały sąd ostateczny.

Każdy znaczek to może być jeden wyborca, pan wie, ile znaczków naklejamy na ślinę?

Niezaspokojona ciekawość ciał obcych.

Ten z lewej: młody, dorodny, pewny swego, stanął i zawołał po trzykroć: partia, partia, partia.

– Nie wypada płakać – powiedziała nad wyraz poważna pięciolatka w poczekalni, spoglądając z wyrzutem na Dziecko.

A państwo, właściwie co państwo tutaj robią?

Raz w tygodniu rozmawia z Bogiem, który pomaga mu na budowie.

Śniło mi się, że miałam alergię na orzechy, najadłam się i umarłam.