księgarnia 69/25

Wyznania dziecka blokowisk Lublina

księgarnia 28/25

Czas Skondensowany

dziennik 38/24

Lato Agnes

dziennik 8/24

cokolwiek napiszę, zawsze jest o przemijaniu

***

moja babcia jest jak Bruce Willis

Nieistnienie

My, potomkowie nieżydowskich mieszkańców sztetli

Parę strat własnych (cz. 2)

kolonel, garamond, cycero

Parę strat własnych

cztery popielniczki

***

jestem figurą zmywającą talerze

Antyrekolekcje

Dzisiejszy Kościół jest jak kamień, który zasłania grób, kamień, zza którego nie widać Zmartwychwstania. Kamień, który należy odwalić

Nad Wisłą

uganialiśmy się za żółtym balonikiem, który uciekł w wierzbinę

Piwnica / Cudowne

odkryłem tej nocy, że potrafię przypomnieć sobie siebie wtedy.

*** (27 lipca 2019 r.)

(Edward Hartwig, ulica Grodzka, lata 80.
© Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”; © Ewa Hartwig-Fijałkowska)

Dzienniki późniejsze. O szczęściu i nieszczęściu

Usiłowałem znaleźć w swoich zdjęciach jakiś widoczek jako ilustrację. Nie ma. Fotografowałem wyłącznie ludzi.

Dzienniki 1998-1999. Oddalanie

Przedtem nie wymyśliłby bezsennej Brabancji.

Dzienniki 1997-1998. Coś, co można wydać

Tego człowieka, bohatera, już dobrze znam.

Dzienniki 1996-1997. Syndrom lubelski

W końcu w sierpniu, udaje mu się przytulić do cudzego, ciepłego swetra.

Dzienniki 1995-1996. Metamorfozy

Impresja. Wschód słońca nad Wrotkowem, czyli inaczej widok z przystanku o 6.52.

Dzienniki 1994-1995. Łatwość zapominania

– Pisałeś dzienniki, żeby je upublicznić?
– Tak, to miała być wielka literatura a ja miałem być sławny.

Dziennik. Ogrody

Pochylam się nad nieistniejącymi szczęśliwymi ogrodami

Con tristezza

Opowiadaliśmy sobie o naszych własnych samotnościach, które nigdy się nie zazębiały.

Notatki osobiste

Sto lat miało być razem, innej wersji nie przewidywał.

Uchodźców z Lu. dzieje, tom II

I jesteśmy zdziwieni, zadziwieni. Świat jest mały – mówimy. Czy tak sobie go wyobrażałeś w tej ławce, na drugim piętrze, w Lu., na ulicy Zuchów?

Uchodźców z Lu. dzieje

Wszyscy stamtąd emigranci.

Kapciami szuranie

miasto jest na wzgórzach pachnące świeżym tynkiem. Skąd dokąd.

Ania

Właśnie wyszedł pierwszy numer „Tele Tygodnia”

Bezradność, czyli dlaczego samemu nie można wszystkich uczynić szczęśliwymi

Pojawiają się, są strasznie ważni i nagle odchodzą, szybkim krokiem w drugą stronę. I dobrze wiesz, że nie możesz nic zrobić, że ich nie zatrzymasz, bo tylko jeden raz i tylko jedna historia.

Fragmenty do opowiadania, które nie powstanie

Przypominała z tego uśmiechu Tę, do Której przez Śnieg, ale to nie była ta, i to było dawno

Koniec kina w Lu.

Każdy ma takie Paradiso na jakie sobie zasłużył

Poetka z Krakowa (2)

W najlepszy trafiliśmy okres winobrania

Pępek

kiedyś radość była zjawiskiem mniej złożonym

Słynne imieniny mojego dzieciństwa

o coraz bardziej pustym stole

Końce. Zdjęcie

Na koniec ósmej klasy zrobiliśmy sobie zdjęcie

Teatrzyk na Warszawskiej 6

Pod dywanem na ścianie kukiełki-sąsiadki.

Dziesięć

Zostaną tu. Jeszcze siebie nie znają, jeszcze o tym nie wiedzą.

moje majaki z majem

dzieliliśmy folię do siedzenia i batoniki

Komańcza. Wpis osobisty, sentymentalny, a przez to niezbyt interesujący. (21.06.2008)

Pełni apostolskiego zapału by przemierzać magury i kiczery.

Wyznania pokątnego twórcy memuarów

jakby wolał żyć cudzym życiem niż własnym

Wielka Relacja Październikowa: atak nostalgii w barze szybkiej obsługi przy ulicy Rzymowskiego

nostalgii reprodukowanie

Jeden

Miasto, miasta, miastu, miasto, z miastem, o mieście, o! miasto!

Wszyscyśmy się dobrowolnie wyrzekli naszych miast

Osiemdziesięciotrzyletni mężczyzna biegnie w kierunku szpitala (28.01.2007)

ulica dawniej przodowników

Bezsenność na Saskiej Kępie – repryza po roku

Coraz częściej mówię prozą, piszę prozą, myślę prozą.

Wykład o tęsknocie w mieście na literkę B

co to za miasto, w którym słońce wstaje o siódmej?