Antonio Lobo Antunes, Zadupia

to językowy majstersztyk i równocześnie majstersztyk tłumaczenia

Dziennik. Piąta podróż do Portugalii (3)

Mam nadzieję, że nie będziesz mnie potrzebował – mówi zielona torebka wymiotka. Ale to samolot powrotny, on leci do Polski.

Jakieś dzieci biegały pod wydmą. Były dalekie, jak ze starego filmu.

Nasz dom na stoku góry jest naszą twierdzą. Z oddali – przy śniadaniu – obserwujemy zapowietrzone miasta południowego wybrzeża.

Pablo Picasso macha do mnie

Mozoliłem się przez tydzień

Kiedy wyjmiesz jeden z Oceanu i schowasz do kieszeni stanie się pospolity

Zbliża się koniec świata oznajmia Dziecko

Łopatkę do ciasta nazywamy salazarem, bo zgarnia wszystko

Ale teraz żadnej Polski przez jedenaście nocy

Odpływ jest najpiękniejszą porą oceanu

Jak się masz?
Wszyscy się kochają.

– Nie mam macicy – mówi pątniczka z Polski, więc cóż mogę od siebie wrzucić w ogień?

Olhão: jeszcze jeden labirynt Minotaura

– Did you sleep well?
– Actually I have insomnia.