Dziennik z kotlin (1)

Nikt nie chce czytać o bułeczkach bao i ulubionych obrazach.

Dziennik z wyspy Nigdzie (13 lipca 2020)

Słuchajcie A., nie miejcie nadziei.

Maria Iwaszkiewicz, Portrety

Nie wiem czy kiedykolwiek użyłem określenia uroczy, jeśli chodzi o jakąś książkę

Dziennik. Na rusztowaniach

Zamiast politycznych komentarzy jedno zdjęcie

Patti Smith, Rok małpy

Kluczem do „Roku małpy” jest Alicja, która trafiła do Krainy Czarów.

Dziennik. Pięćdziesiąt litrów na metr

W ogródkach wśród ogórków rozpoznajemy Polskę.

Jerzy Pilch, Trzeci dziennik

Inne są dzienniki tych, co umarli od dzienników tych żywych. Tamte są już książkami zamkniętymi bez szczęśliwego zakończenia, w tych drugich jest jeszcze nadzieja, że akurat wydarzy się coś, co autorowi przysporzy nieśmiertelności. Dlaczego właściwie jemu?

Miljenko Jergović, Sarajewskie Marlboro

„W świecie, takim, jaki jest, istnieje jedna podstawowa zasada, ta, którą Zuko Džumhur wypowiedział z myślą o Bośni, a która sprowadza się do tego, że zawsze musisz mieć dwie spakowane torby. Musi się w nich zmieścić cały twój majątek i wszystkie wspomnienia.”

Dziennik. O fotografowaniu chmur

Czemu czasami w ogóle nie mam ochoty fotografować chmur?

Grzegorz Gauden, Lwów – kres iluzji. Opowieść o pogromie listopadowym 1918

Co zostanie z rozważań Dmowskiego, Wasiutyńskiego, Kolbego, z odezw oeneru, jeśli nie ma Żydów. Nędzne popłuczyny, by nie rzec pomyje. O czym tu rozmawiać?

Niewinność (La Innocència)

– Co to jest honor? – zadaje mi pytanie Dziecko. – To takie niedobre coś, o co ludzie toczą wojny – odpowiadam

Dziennik. Najdłuższe dni

Wyżyna po południu jest przejrzyście piękna: pasy pól prowadzą prosto do nieba. Chłopcy od cesarzy śpią pośród maków. Chmiel niebożę lezie mozolnie na tyczki.

Łukasz Najder, Moja osoba. Eseje i przygody

Jest więc dla mnie Najder miejscowym arbiter elegantiarum, bardziej nawet niż Telimena z egzaminu dla ósmoklasistów

Dziennik. Niby po zarazie

I byliby z głodu pomarli, gdyby wieczorem nie zapukała sąsiadka i nie przyniosła łubianki czereśni.

Jan Grabowski, Na posterunku

Kiedy kilka lat temu władze po raz pierwszy rozpętały nagonkę na uchodźców, raz na zawsze wyleczyłem się z myślenia o wielkim wojennym ratowaniu przez Polaków.

Kroniki zarazy (39)

Od marca pierwszy raz wsiadłem do autobusu.

Nad Wisłą

uganialiśmy się za żółtym balonikiem, który uciekł w wierzbinę

Max Blecher, Rozświetlona jama. Dziennik sanatoryjny

Wyobrażam sobie kieszonkowe wydanie do podczytywania, „Dziennik” Maxa Blechera zamiast „Traktatu o prawdziwym nabożeństwie” Ludwika de Montforta.

Kroniki zarazy (38)

Nareszcie można stąd uciec, byle ktoś nas wpuścił.

Mihail Sebastian, Od dwóch tysięcy lat

Jakim sposobem nazwisko Mihaila Sebastiana nic mi nie mówiło?

Kroniki zarazy (37)

Nie ma ważniejszego wniosku z tej zarazy.

Kroniki zarazy (36)

Ścieżki prowadzą donikąd. Słychać wierzbowe głosy. Przyszła rzeka i zabrała.

Radka Denemarková, Wady snu

Literatura – powiedzmy szczerze – przegrywa nie tylko w Czyśćcu, ale również w życiu.

Kroniki zarazy (35)

Czemu właściwie wychodzić? Co jest ciekawszego tam, czego nie ma tu. Pomijając chmury: chmury są ciekawsze, a wewnątrz mieszkania żadnej nie dostrzeżesz.

Jaroslav Rudiš, Czeski Raj

Ten kres czasów, czasy ostateczne są jak z piosenki Miłosza: mijają pory roku, a nie widać zmian.

Kroniki zarazy (34)

Wpadłem na pomysł, że będę fotografował chmury. Takie są podobne do nas: parę ujęć i zmieniają kształty, a potem ich nie ma, a potem już nie możemy się nawet rozpoznać.

Martin Šmaus, Dziewczynko, roznieć ogieniek

Najmniejsza opowieść jest opowieścią miłosną

Pilch

Tym się różnił od innych pisarzy, że nie pojawiał się u mnie w kategorii „księgarnia”, tylko w dziale „dziennik”, ba nawet przewijał się we wpisach pod tytułem „sennik”.

Kroniki zarazy (33)

Dziecko i tak wytrzymało dłużej niż my. My już w piątym tygodniu chodziliśmy po ścianach powtarzając dość, ono dopiero w jedenastym

Kroniki zarazy (32)

Rano 229 nowych przypadków. Nieco później rząd informuje o tym, że to już koniec epidemii. Zdejmujemy maseczki, idziemy do kościoła, organizujemy wesela.

Dorota Karaś, Marek Sterlingow, Walentynowicz. Anna szuka raju

Patrzymy na Annę Walentynowicz nie jako na bohaterkę narodową, ale jako na kobietę w świecie zdominowanym przez mężczyzn, w świecie, gdzie kobiety są wykorzystywane i upokarzane a ich rola umniejszana.