Dziennik z miasta na literkę K.

ze mnie żaden kolekcjoner

Hiroko Oyamada, Ogród

„Ogród” jest prozą wilgotną

„prawdziwi pechowcy umarli”

„W Izumo, najstarszym chramie sinto, przedmiot kultu przebywał w ukryciu tak długi, aż zapomniano, co to było”.

Nie chcemy słuchać cudzych historii. Wyjątkowość cierpienia zawsze jest nasza.

Rzecz, wydawać by się mogło, przyziemna: zimą nie ma śniegu.

Nie ikebana, ale nocny pociąg. Nie haiku, ale sprośna piosenka.

Rodzina jest ławicą

Dla czytelnika autorka jest tricksterem, osobą, która jako jedyna potrafi odczytać ciągi znaków, przetłumaczyć obcą kulturę na znajomy język.

Tymczasem piękno można dostrzec jedynie w półmroku.

(Utagawa Kunisada, Kolejni aktorzy Ichikawa Danjūrō wcielający się w postaci w sztukach Kabuki Jūhachiban)

Joanna Bator jest tymczasem rozbuchana i to mi chyba najbardziej w jej tekście przeszkadza, europejski brak umiarkowania w narracji.

Japończycy stworzyli prawie grecką tragedię

„Dzielny mężczyzna dotarł w końcu do Kioto, otrzymał rządową posadę i jego życie ułożyło się tak, jak zawsze tego pragnął.”

my, z naszą zupą rabarbarową i ziemniakami z koperkiem, nie zdołamy nawet pojąć japońskiej koncepcji ryby i ideologii stojącej za ryżem

Tektonika njusów jest nieubłagana. Zza Honsiu zupełnie nie widać Libii.

Budzisz się a Japonia już nie istnieje. Ta Japonia od hajtech i tak dalej.

Życiorys japońskiej pary wyglądał znajomo

Hakamuri, Harakumi albo Hamuraki