1.
Tamten pokój z przyciemnionym światłem. Nad sąsiednim blokiem błyśnie pierwsza gwiazdka. Już się schodzą do stołu. Pani G. owinięta chustą, Z. w na drutach zrobionej garsonce. Barszcz ma kolor ciemnego karminu. Zaśpiewają o ciszy w nocy. Będzie jak zawsze. Jak zawsze miało być.
Gwiazdka, ta wyglądana, przyniesie klocki i podłoży pod sztuczną choinkę z bombkami z uśmiechniętym księżycem. Przed północą będą się tłoczyć w zapachu śledzi i wódki, chór zagrzmi o piersiach, które Go wykarmiły, ksiądz będzie przynudzał długo. Potem w mrozie nocy wrócą do kuchni jeść przygrzane grzyby.
Jeszcze wcześniej w świerkowe gałęzie wsypią opłatek i zawiozą na grób na szumiącym cmentarzu pod miastem. Wszystkie lampki będą się paliły w śniegu.
Dopiero drugiego dnia wrócą z R. Od razu pojadą do bloku, który inaczej pachnie. Czekają na nich, Mikołaj też przyszedł. Światło jest jasne i wierzba za oknem. Usiądą do obiadu, do kawy, lepić w kuchni figurki z plasteliny. Bombki będą wisiały na koronie cierniowej.
Tak było zawsze, tak miało być. Wczoraj stało się zamazanym wspomnieniem z dzieciństwa.
2.
Czułość to znaczy z najdłuższej nocy wydobyć światło. Napić się o poranku kawy. Poczuć promieniejące ciepło.
3.
Lublin leżał we mgle. Rozciągały się po pagórach zaspy skamieniałego śniegu. Po polach ślady zwierząt. Znikało się na pustej szosie tak nagle. Odlepiało się od dnia w noc.
4.
Ten pokój w jasnym świetle. Dziecko po raz pierwszy czyta na głos o wielkorządcy Kwiryniuszu. M. milczy, braknie jej już słów. Barszcz ma kolor jasny: domyślają się winy jabłka. Tylko grzyby smakują tak jak dawno temu. Przełamujemy się aniołem i świętą rodziną. W szarawej mgle Lublin czeka na pasterkę.
5.
W te święta wszyscy chorują. Tak będą zapamiętane: spod stert chusteczek, pustych buteleczek po nurofenie i listków apapu. Wszyscy żałują. Że zmarnowało się święta albo komuś życie.
6.
Czułość to znaczy patrzeć na gwiazdę.
Dz Urz 