Zgorszenie

1.

Niecały miesiąc temu zapisałem tutaj o rzeźbie Jerzego Kaliny przed Muzeum Narodowym w Warszawie:

Odczytajmy go jako symbol polskiego Kościoła, tego rzekomo najbardziej, w zepsutym świecie (owo czerwone jezioro), ortodoksyjnego i wiernego. To Kościół, który ciska kamienie. W jego słowniku nie ma pokory ani miłosierdzia.

To Kościół wszechpotężny, za którym stoi władza finansująca ten właśnie totem. Kościół, który w mariażu z polityką, porzucił już dawno swój ewangeliczny wymiar, aby dzielić i współ-rządzić. Kościół odrzucający i wykluczający, a w konsekwencji coraz bardziej odrzucany.

Nie ma lepszego symbolu takiej wizji Kościoła jak rozjuszony Wojtyła (nie papież, ale totem) kamienujący czerwone morze innych.

Rzeźba Kaliny okazała się profetyczna. Oto totem z żywicy pie..olnął głaz w sam środek owego morza.

2.

W niedzielę ten Kościół zaczął się bać. Uściślijmy pisownię – mój Kościół (czcionką zwykłą) się nie boi, ufundowany na skale, boi się Kościół (italiką) narodowo-katolicki, ten tutejszy, przybudowany do rządzącej partii.

Pod zatrzaśniętymi oknami kurii, pod drzwiami katedr i kościołów, stał tłum głównie młodych ludzi i wołał: Wypier…aj Jędraszewski! albo je.ać kler! albo rozliczymy pedofilię! W niedzielny wieczór pan Gądecki napisał kunktatorskie oświadczenie, w którym tchórzliwie apelował o kulturę, w poniedziałek wywołany (patrz powyżej) poczuł się sam Jędraszewski (niedzielę miał do dupy, znowu ominął go kapelusz kardynalski), występując z diagnozą: to świadczy o tym, że coś pęka w naszym społeczeństwie. Dzieje się coś bardzo niedobrego. To musi być przedmiotem namysłu ze strony wszystkich, by ratować najbardziej zdrową tkankę polskiego narodu [podkr. moje – Dz. U.]

Mój drogi, już pękło. A sformułowanie z dziedziny narodowej histologii świadczy jedynie, że nadal nic a nic nie rozumiesz. Ten właśnie język, język Kościoła ciskającego biało-czerwonymi kamieniami, powoduje bunt.

Od pewnego czasu rządzący wraz z hierarchami nawoływali do wojny kulturowej, do obrony rzekomo wspólnie wyznawanych wartości, co przecież nie oznaczało na przykład miłosierdzia dla uchodźców, i oto nagle nadeszła a oni poczuli zgorszenie.

3.

Nie było zgorszenia,

gdy jawnie wspierali rządzącą partię,
gdy ukrywali systemowo sprawców najgorszych przestępstw,
gdy atakowali tych, co mówili prawdę w Tylawie,
gdy kupczyli probostwami, święceniami toalet,
gdy ONR wchodził do katedry,
gdy neonaziści śpiewali razem pod Jasną Górą,
gdy kościelny tygodnik pisał jak należy głosować,
gdy pan Jędraszewski zobaczył tęczową zarazę,
gdy władza tańczyła u oszusta z Torunia,
gdy Kościół milczał wobec niszczenia państwa prawa i szczucia na ludzi,
gdy szef propagandy brał ślub, unieważniwszy swoje wieloletnie małżeństwo,

Nie było zgorszenia przez lata pychy, chciwości, nieczystości, zazdrości, nieumiarkowania, gniewu, lenistwa. Zgorszenie jest wtedy, kiedy słychać wypier…ać!

 4.

A może zamiast się gorszyć należy pomyśleć (wiem, ciężko tego wymagać od polskich biskupów). Potraktować to wypier..ać jak braterskie upomnienie. Bo Kościół stoi dzisiaj na rozwidleniu a przed nim są dwie drogi.

Może nawrócić się na ewangelię, która nie ma narodowości i daleko jej od cesarza. Przestać ignorować wskazówki, który nauczaniem i przykładem daje Franciszek. Bo w tym Kościele na marginesach cały czas trwa żywy Kościół (por. kazanie z Gdańska albo słowa ojca Biskupa). Człowiek czepia się tych marginesów jak tonący brzytwy.

Może też zawrzeć sojusz z neonazistami, co działo się już wczoraj na schodach świętego Krzyża i katowickiej katedry. Wraz z nimi wołać na ludzi swołocz, życzyć im kuli w łeb i marzyć o stadionie pełnym kobiet jak w Santiago de Chile. To znowuż przepis na samobójstwo, ale też konsekwencja wieloletniej drogi. Jak z chrześcijańskiego kraju uczynić najbardziej laicki.