Proszę rozszerzać i traktować swoje słownictwo tak, jak traktują Państwo konto bankowe. Rzecz w tym, by nauczyć się wysławiać w sposób możliwie pełny i precyzyjny, słowem, chodzi o zachowanie równowagi wewnętrznej.
Proszę być dobrym dla rodziców. Pragnę jedynie powiedzieć, że nie warto się przeciwko nim buntować, gdyż wedle wszelkiego prawdopodobieństwa umrą przed Państwem, mogą więc Państwo oszczędzić sobie przynajmniej tego źródła poczucia winy.
Proszę nie pokładać zbytnich nadziei w politykach – nawet nie dlatego, że są głupi lub, co gorsza, nieuczciwi, lecz dlatego, że ta praca przerasta nawet najlepszych, niezależnie od partii politycznej, doktryny, systemu czy planu.
Proszę się nie wyróżniać, proszę zachować skromność. Jeśli ktoś pcha się w światła rampy, musi to robić kosztem innych, którzy się tam nie dopchają. Jeśli więc Państwo chcą być sławni lub bogaci, albo jedno i drugie, to droga wolna, ale nie warto się tym zbytnio napawać.
Za wszelką cenę proszę unikać przyznawania sobie statusu ofiary. Niezależnie od nędzy swojego położenia proszę nie winić niczego ani nikogo – historii, państwa, zwierzchników, rasy, rodziców, fazy Księżyca, dzieciństwa, treningu czystości itp. Z chwilą gdy obarczamy coś lub kogoś winą, podważamy własną determinację do zmian.
Jeżeli znajdą się Państwo w opałach, w tarapatach, na krawędzi rozpaczy lub w jej głębi, proszę pamiętać – to życie przemawia do Państwa jedynym dobrze mu znanym językiem.
Świat, w który mają Państwo wkroczyć i w nim żyć, nie cieszy się dobrą opinią. Ale jest to jedyny świat nam dostępny – żadna alternatywa nie istnieje, a gdyby nawet istniała, nie mamy gwarancji, że byłaby dużo lepsza od obecnej.
Proszę nie zwracać uwagi na tych, którzy będą starali się uprzykrzyć Państwu życie. Proszę ich ścierpieć, jeśli nie sposób od nich uciec, lecz kiedy już im się Państwo wymkną, proszę okazać im jak największe lekceważenie.
(Przepisuję z własnym skrótami z „GW” z 23 stycznia br., s. 16-17, fragment eseju z tomu „Pochwała nudy”).
Dz Urz 
1 Comment