Karol Gromek, Marcelina Obarska, Historie dotyku, słowo/obraz terytoria, 2023:
„Historie dotyku” objawiły się znienacka podobnie jak ta zielona kometa, którą ponoć można dostrzec na niebie, o ile nie jest ono ciągle zachmurzone całkowicie.
Zbiór siedemset dwóch sentencji, przywodzących na myśl Ciorana albo „Księgę Przemian”, wypowiadających to, co dotąd niewypowiadalne, zapisane w notatkach tylko dla własnych oczu.
Rzecz rewelacyjna i do głębi poruszająca. Z jednej strony traktat filozoficzny (od epistemologii przechodzący do antropologii i ontologii), z drugiej – rozpisany na dwa głosy – poemat prozą. Rzecz, można powiedzieć, wyzwalająca.
Do tego stopnia, że – niech wybaczą autorzy – zaczynam w środę układać osobisty apendyks, do „Historii dotyku” dopisywać kolejne punkty:
703. Odpychające i napierające ciała w tramwaju pozbawionym tylnych drzwi (nowy model). Dychanie na plecach.
704. Historia o dziewczynie, która potrafiła sobie wyobrazić cudzy dotyk, a nawet fizyczny ból zadawany przez kogoś innego.
705. Obsesja na punkcie chęci dotknięcia ciała kogoś bliskiego. Oddzielenie niewidzialną granicą. Lęk przed reakcją, lęk przed odrzuceniem.
706. Należy zastąpić słowo masturbacja słowem samomiłość.
707. Wynikający z powodów religijnych wstręt wobec dotyku nagiego ciała i jego płynów ustrojowych, przenoszący się nawet na substancje podobne jak kisiel albo galareta z nóżek.
708. Babranie się w surowym mięsie. Odrywanie błony w cielęcinie. Krople krwi z kurczęcych serduszek.
709. Kiedyś w Budapeszcie zamówiłem, mimo ostrzeżeń kelnerki, smażone chrząstki. Moje usta nie mogły pokonać ich konsystencji. Zostawiłem pełen talerz. Była ciepła jesień.
710. Dystans, który nadają stoły, stoliki, lady. Cała maszyneria uniemożliwiająca dotyk.
711. Język bada ustnik kubeczka z kawą na wynos. Dwie drewniane tacki z herbatą (jamajka i hawana) stykają się w nero.
…
Dz Urz 