Gawęda historyczna to gatunek, którego szczerze nie znoszę, chociaż gawędy o polskich władcach i ich przypadkach (takich jak zatrucie się ogórkiem kiszonym itp.) autorstwa Ludwika Stommy, wydawane niegdyś przez taką oficynę jak BGW, należały do moich ulubionych lektur. Dodam, że było to bez mała trzydzieści lat temu, kiedy miałem mniejsze wymagania czytelnicze i wiedzę o krytyce źródeł. Inna sprawa, że niewielu wśród autorów jest podobnych do nieodżałowanego Ludwika Stommy.
Krótkie opowiastki Korczyńskiego bywają odkrywcze, częściej zamieniają się jednak w nieznośne monologi o sobie samym. Całkiem osobiste zdarzenia z życia autora mają nabrać walorów uniwersalnych: jedyny problem w tym, że w tekście nie nabierają. Tym bardziej nie są wymazaną historią Polski. Tytuł okazuje się przynętą dla czytelnika, który zwabiony nim i ludową historią Polski (taki jest tytuł całej serii) szybko się rozczarowuje.
To, o czym Korczyński pisze z prawdziwym zaangażowaniem, to – dziwnym trafem, zważywszy poprzednio czytaną książkę – sztuka Innych. Sam termin wymyślił, czy też przyswoił na gruncie polskim, wspominany także Aleksander Jackowski. Sztuka Innych, czyli tych wszystkich zepchniętych na margines odludków, co do których nie mamy pewności, czy rzeczywiście rozmawiali z demonami, czy tylko im się zdawało. Korczyński prezentuje całą ich galerię, choć nijak, moim zdaniem, nie wiąże się ona z tematem książki.
Czytam z zapartym tchem o Maniusiu Henelu. Przez dziurkę w ścianie podgląda pielęgniarki, a potem długo, długo tka przedziwne tkaniny pełne przedziwnych fantasmagorii. Sto szesnaście dojeżdża do Placu Wilsona.
Dz Urz 