Najchętniej nic bym nie pisał, tylko zrobił schemat. Rozbiór opowiadań na kawałki. Tak, żeby zaznaczyć w jaki sposób łączą się ze sobą. Wyobrażam to sobie: wypisuję motywy i wątki, układam ich związki, tworzę coś na kształt drzewa genealogicznego. Dawno tak wielkiej przyjemności nie czerpałem z samego, czystego zaskoczenia lekturą. Bliższe ono zresztą „Ćwiczeniom stylistycznym” Raymonda Queneau niż jakimś kryminalnym zagadkom.
Zaczynam robić schemat, ale nie okazuje się to wcale łatwe. Opowiadania Ogawy są precyzyjne, a na dodatek plącze się mi ich chronologia. Czy moje drzewo genealogiczne powinno uwzględniać aspekt czasu, że jedno dzieje się dwadzieścia lat później-wcześniej od drugiego?
A tak w ogóle, to czy można czerpać przyjemność z lektury o śmierci i nieszczęściach? Wszystkim naokoło opowiadam o „Grobowej ciszy, żałobnym zgiełku”, o tym jak mnie zaskakuje, ale przeczuwam przecież, że to nie całkiem prawda.
Że gdzieś w głębi ten tom przepełniony jest najprawdziwszym smutkiem, ba, jakąś niewiarygodną stratą. Dopiero jak zdejmiesz z niego ten schemat, nacieszysz się swoimi odkryciami dotyczącymi przeplatanych wątków, dostrzeżesz to, o czym mówi tytuł.
To właśnie jest pod spodem.
(tłum. Anna Karpiuk)
Dz Urz 
1 Comment