I
Zasiada do pisania. Ma już nawet incipit:
Mam czterdzieści jeden lat i poczucie zmarnowanego życia.
II
Trzeba sobie stawiać cele. Chcę zobaczyć łosia. Obrałem sobie ten cel całkiem dawno, chyba jak po raz pierwszy jechaliśmy do puszczy. Od tej pory wyglądam, wypatruję, ciągam A. i Dziecko po najwilgotniejszych szuwarach, i są: jaszczurki są, grzyby są, ale łosia nie ma. Nawet w oddali, tak, że ja bym dojrzał, a A. już nie. Nic, szelest trzcin. Poranne słońce w kaczeńcach.
Być może coś jest nie tak z moim łosiem, to znaczy celem. Powinien być, od dwudziestu lat się tego uczę albo mnie tego uczą, s, m, a, r i t. Literki niby się zgadzają, ale łosia nie ma w zasięgu mojego wzroku. Na wszystkich mokradłach ni śladu.
Tylko sarnie ścieżki biegną przez runo.
III
Nad Wisłą tańczyły zimorodki a sójka śpiewała po gałęziach. Miejsce było piękne, i łódź na brzegu, i wierzbowa ścieżka. Ktoś nawiózł tłuczonej glazury, ktoś resztki słonecznika: ciekawsko wypuszczały pędy niby wodnych roślin. Paliliśmy ognisko. Nad Wisłą tańczyły zimorodki. Pachniało martwą wodą.
IV
Przez trzy śnieżyce wiodła nas znajoma droga wojewódzka. Kwiecień tego roku był dziwny, najdziwniejszy w moim życiu, stwierdziło Dziecko. W pokoju zaduch pięćdziesięciu żonkili.
V
Szczelnie owinięty internetem przestaję dostrzegać soczystość świata. Tak jakbym utracił częściowo wzrok albo nawet dotyk, choć one są koniecznie niezbędne do życia (przypomnij sobie pięknych chłopców Jarosława, przypomnij sobie oko Kawafisa). Przypomnij sobie światło moich oczu.
VI
Lubię przeglądy rejestracyjne: ten doroczny rytuał, w którym odwiedza się przycmentarną dzielnicę aut umarłych i żywych. Plamy oleju na ulicy, wywleczone metalowe bebechy. Labirynt uliczek, starty napis Jezus żyje na budynku jakiegoś zamkniętego zboru.
Dz Urz 