(Edward Hopper, Wycieczka w filozofię, 1959, kol. pryw., źródło: wikiart.org)
Jestem naczelnym towarzyskim, trochę inaczej niż A. Oczywiście bez przesady, ale jednak do szczęścia potrzebuję paru ssaków spoza rodziny. Obserwowałem zresztą zarówno osobniki, które czerpały radość z przebywania z innymi zaprzyjaźnionymi osobnikami, grającymi wspólnie z nimi w brydża, jak i osobniki, które po latach odsuwały się od niespokrewnionych pobratymców i nie czuły się przez to ani trochę szczęśliwsze. Życie społeczne ograniczone do własnego mieszkania bywa nie do zniesienia. Człowiek potrzebuje iskania, tego, o którym pisze Dunbar i nie ma w tym nic nadzwyczajnego.
Opisywanie siebie jako przedstawiciela naczelnych pozwala na nabranie dystansu do swoich wad i zalet, a na pewno chroni przed zbyteczną egzaltacją. Muszę częściej ćwiczyć w ten sposób.
Jeśli czytało się inne książki Dunbara (tutaj i tutaj), w tej – pochodzącej z 1997 r. – nie znajdzie się nic odkrywczego, ale za to streszcza ona zwięźle tezy autora. Tudzież materiał do anegdot gotowy, a naczelne większą część rozmów spędzają na plotkowaniu i podtrzymywaniu relacji interpersonalnych takimiż.
Dz Urz 
Czyli są cztery wydania na polskim rynku (‚77,09,’17,’19r)? Nie wiem, czy czytać ten tytuł, wiem, tylko, że autor postuluję, że plotka pełni bardzo ważną rolę w ewolucji języka, jako pewnego rodzaju sytuację społeczną. Jest jeszcze liczba Dunbara (150) na określenie znajomych, z którymi fizycznie możemy utrzymywać kontakt, wiedząc o sobie coś.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Plotka jest podstawą 🙂 właściwie bez niej nie powstałby język, na marginesie: bardzo ciekawa jest ta teza. Dwie pozostałe książki Dunbara, też Copernicusa, są na pewno bardziej szczegółowe.
PolubieniePolubienie