Ból i blask

(źródło: http://todopedroalmodovar.blogspot.com)

Wtorek. Almodóvar

Postarzał się Antonio Banderas. Wszyscy się postarzeli (por. ostatni akapit), my też. Dzieci wyrosły i o nas zapomniały. Składaliśmy obietnice, których nie byliśmy w stanie dotrzymać. Czas nam przeciekał przez ręce. Nic, co stworzyliśmy nie było doskonałe, choć na doskonałość zasługiwało.

„Ból i blask” jest boleśnie melancholijny. Kiedy po czterech latach nieobecności, wracasz do kina, przemawia do ciebie jeszcze mocniej. Na tym polega jego czar: swoje lęki, tęsknoty, emocje, nawet hipochondrię możesz zobaczyć na wielkim ekranie.

Dotyka Almodóvar we mnie tej samej okolicy mózgu, która reaguje na wiersze starego Jarosława. Obaj na swój sposób mówią o tym samym.

Zbudziłem się w nocy 
i nie wiedziałem gdzie jestem 

przez wysoki pokój hotelowy 
ciągnęły z krzykiem 
dzikie gęsi 

na północ na 
północ (1974)

Wyszedłem z kina i zatęskniłem za Dzieckiem.

Kiedy piszę, że wszyscy się starzeją: ten chłopczyk z filmu na przykład jest już od dawna dorosły, to nie mówię prawdy. Jest jeden wyjątek: Penelope Cruz nie postarzała się. A. nie myliła się, gdy spierałem się z nią kiedyś, kto jest piękniejszy.

(4,5/5,0)