Odyseja
Fiat pięćset el to nie jest łódź, ale płynęliśmy wąskimi uliczkami miasteczek, gdzie wszyscy zatrzymywali się i rozmawiali ze sobą albo wychodzili po bułkę albo stawali po prostu, żeby odpocząć (SS 114). To ciągłe hamowanie: nigdy nie można dotrzeć do celu, chociaż teraz uliczka Ulissesa prowadziła do mitu, tak jak powinna (tutaj).
Na to rozżarł się jeszcze srożej Kyklop srogi:
Sam czub wyniosłej góry urwał; cisnął skałą,
Lecz dalej poza okręt padła — szło o mało (…)
Tak byliśmy na miejscu. Nawet jeśli Ulisses okazuje się Janem Chrzcicielem.
Światło
„Czerwony księżyc” jest o rzut kamieniem od skał ciskanych przez Cyklopa. Rybacy mówią tu w języku jeszcze bardziej obcym, mają ogorzałą skórę i akurat rozmawiają o Dziecku. Pijemy południową kawę w białym słońcu, co prześwietla zdjęcia.
(29.03.2017, Acitrezza)
O podróżowaniu
Podróżowanie z dzieckiem to całkiem inne podróżowanie. Wbrew pozorom jeździ się bardziej samotnie. To dwie podróże, a może nawet i trzy. Wspólny dziennik zarzuciliśmy dwa wyjazdy temu – jeśli coś zapisujemy to postępy Dziecka. Wspólnych zdjęć jak na lekarstwo. Prawdopodobnie nawet oglądamy co innego, ale nie ma czasu sobie o tym opowiadać.
O porankach
Siódma trzydzieści. Włoskie miasta o tej porze są prawie bezludne: nigdy ich takimi nie zdołałem obejrzeć, a teraz proszę. Urzędnicy przychodzą po espresso do tej pierwszej czynnej. Łudzące podobieństwo widzę w ich poranku. Śniła mi się dzisiaj zresztą N. z mojej kawiarni.
Wielka Grecja
Jesteśmy w pępku. Tu na żółtej Ortygii, na najpiękniejszym placu katedralnym (tutaj), który Dziecko wybrało – nie bez naszej premedytacji – na swój plac zabaw, tu zaczyna się całe nieszczęście wielkości. Grecja jest pierwsza, potem będą kolejne państwa, tyrani, wojny, alarmy bombowe, czystki etniczne i mapy z pretensją.
Chwila spokoju teraz. Dziecko depcze po stuleciach.
Jarosław. Panny z Wilka
Jarosław nie wychodzi z hotelu. Statek z Józiem się spóźnia (tutaj). Zamyka się w pokoju i pisze. Literatura rodzi się z niespełnienia.
Hotel Jarosława jest, jak pół miasta, w remoncie. Chodzimy po rozjaśnionych zaułkach, gorących marmurach, oddychamy solą. Nie przychodzą statki z Trypolisu. Szukamy natchnienia. Nie ma, nie ma – powtarza Dziecko.
(30.03.2017, Syrakuzy)
Lewkonie
Pewnego lata Jo. wybrała się w objazd po hipsterskich knajpach, poszukując Berlina w egzotycznej Polsce i wszędzie było tak samo, nawet w Suwałkach: podawano sojowe latte, które po pewnym czasie nabierało kompleksowości (tutaj). I wyobraźcie sobie, że przyjechaliśmy do rybackiej wioski na sam kraniec kontynentu, ten róg, który się wcina w morze i tam, na pięknym placyku, zasiedliśmy przy pachnących lewkoniach (tutaj), razem z chińską rodziną i francuską parą, a brodaty kelner przyniósł nam menu. A w nim były: wegański burger, bezglutenowa szarlotka i sojowa latte.
Wszędzie jest tak samo.
(30.03.2017, Marzamemi)
