Koszmarnie brudne mają nabrzeża w Malezji.

Nie chciałem wychodzić. Po raz pierwszy chyba napisy spłynęły aż do klauzuli o prawach autorskich.

„No puedo vivir sin ti” tytuł miało – bez żadnego uzasadnienia – w języku hiszpańskim. Od pierwszej sceny film denerwował pretensjonalnością.

Dobrze, że nic nie jadłam przed kinem

Jarmark próżności, festiwal życiowego nieudacznictwa, kolejni męscy bohaterowie w typie asshole.

A na filmie intensywnie pracowały gruczoły ślinowe, kubki na języku otwierały i zamykały się mamione wizją na ekranie.

zresztą otworzyć kawiarnię to jest marzenie przyjemne żeby znaleźć jakiś cel w życiu to znaczy fabuła uniwersalna