John Barton, Historia Biblii. Księga i jej religie, tłum. Anna Kunicka, wyd. Aletheia 2022:
Od dziecka poprzez katechezę i coniedzielne kazania w parafialnym kościele, polscy katolicy dostawali Pismo Święte w wersji doskonałej. Kościół raczej rugował pytania albo pozostawiał je bez odpowiedzi – sam pamiętam to z lekcji religii. Opowiedziana historia była natchniona, a przez to pewna: rzeczy pewne nie powinny wzbudzać wątpliwości. Na ścianach sal od religii wisiały mapy: utwierdzające w przekonaniu, że pewność księgi obejmowała i historię, i geografię.
Uznanie biblistyki za odrębną dziedzinę naukową, jak postanowił funkcjonariusz od oświaty, niewiele tu zmieni, skoro jest ona od dawna prowadzona na klęczkach. Modny duchowny wyznaje maksymalistyczną mariologię, która podejrzanie przypomina kult Wielkiej Matki (lubię jak wychodzą z nas ukryte archaizmy).
W tym kontekście lektura Bartona jest fascynująca, zmuszająca do kwestionowania swoich własnych wyobrażeń, udowadniająca, że pewne wcale nie jest pewne. Pewność musi być – z definicji – obca wierze.
A wiele z tego, co uznaliśmy za pewnik, zawdzięczamy – jak się okazuje – anonimowym redaktorom i tłumaczom.
(Być może, gdyby zamiast pewników powtarzanych w infantylnych podręcznikach, czytać na religii „Historię Biblii”, skutek dla wiary byłby lepszy. Ale taki krok wymagałby odwagi i rozumu, z czym w polskim kościele nie jest najlepiej).
Dz Urz 