Kroniki zarazy (13)

Niedziela 24

1.

To państwo miało nazywać się Wielkie, było już największym drzewem, budżet bez deficytów, samodzielnie ogrywało resztę Europy. Fabryki propagandy pracowały na wysokich obrotach.

Bańka mydlana pękła w kilka tygodni. Ludzie szyją maseczki. Restauracje dostarczają posiłki lekarzom. To, co wielkie nagle się kurczy. Nieprzygotowani na nic, nawet po szkodzie głupi.

Słowacja: narodowy program wsparcia psychiatrycznego, Hiszpania: dochód podstawowy dla każdego, Polska: obietnica masowych zwolnień i brak ochrony pracowników (zupełne milczenie państwa o przemocy domowej, o nasilających się w zamknięciu problemach psychicznych – pani poseł z partii rządzącej chichocze).

2.

Msza po raz kolejny z Gdańska. Cytuje Franciszka jak proroka naszych czasów: Chrystus puka do drzwi kościoła od środka, chcąc wyjść (czas zarazy okazuje się tym otwarciem drzwi, pozbawieni kościoła jesteśmy Kościołem); Kościół jako szpital polowy (od razu obrazki z hal sportowych i targowych Bergamo i Madrytu).

3.

W środku właściciel grał na pianinie. Świętokrzyska pławiła się w słońcu. Odbierałem dwie pizze. Było tak cudnie, absurdalnie.

4.

M. ma rację: wciąż mówimy o zarazie, wszystko nam się kojarzy. Nawet podróż to podróż do kresu nocy.

Poniedziałek 25

Coraz rzadziej zaglądam do statystyk. Epidemia spowszedniała, nowe obyczaje, balkon jako ogród, liturgie i przyjaźnie na ekranach komputerów. Za to do Polski nie można się przyzwyczaić. Jeśli kiedyś Dziecko zapyta mnie, na czym polega perfidia zła, opowiem o tym poniedziałku. O starcu – przed którym drżą, a przecież to żałosne – podnoszącym rękę na własny kraj. O tych wszystkich wielkich słowach, które zasłonić miały małość.

To polska karma – piszę do C. do Madrytu, ale ona chyba nie potrafi zrozumieć (a ja nie jestem specjalistą od religii Wschodu). Czytam Kochanowskiego o nierządnym królestwie i odkrywam w tym tekście zaskakującą świeżość. Tak jakby ten poniedziałek zdarzył się w 1578 roku.

Boris Johnson trafił na intensywną terapię – piszę do R., pomijając imię. Odzywa się po chwili: uff, myślałem, że Scarlett Johansson.