Był z nas najmłodszy. Tak nam się zdawało, ale wiecie rachuba lat jest rzeczą absolutnie niepewną.
Pewni byliśmy tylko tego, że sto lat jest odpowiednią miarą.
W słoneczny dzień kiedy na hali sprzedają niezapominajki i pierwsze konwalie.
Tak to się umiejętnie pisze: nie zdążyliśmy się spotkać, taki pełen zapału, z błyskiem w oku, nigdy nie odmówił pomocy, nie tak jak ci, co zostali.
Jego śladem pojechaliśmy kiedyś do Chin.
Właściwie zawsze umiera się na serce.
Dz Urz 