Tym samym obrazy przejęły pod koniec VI wieku pewną funkcję, która zobowiązywała je do wykazywania się sukcesami. Daremne oczekiwania na takie sukcesy zdyskredytowały je podczas najazdów arabskich w VIII wieku, a cesarze z trwogą przypomnieli sobie o gniewie Bożym, który ściągnęli na siebie Izraelici, gdy po raz kolejny popadli w idolatrię (o przyczynach ikonoklazmu w: Hans Belting, Obraz i kult, s. 55).
Zmaterializowane oczekiwania zbawczej pomocy wiązało szczęśliwe zakończenie danego przedsięwzięcia z posiadaniem gwarancji niebios, jak gdyby jej posiadacz był dzięki niej chroniony bez względu na okoliczności. Dlatego już od około 600 roku ikony zabierano ze sobą na wojnę (tamże, s. 214).
Kiedy zapisywałem w sobotę oba cytaty, myślałem wyłącznie o Bizancjum, a nie o pakcie Rady Ministrów świeckiego państwa w XXI wieku ze świętym patronem. Długie trwanie: wciąż ta sama pokusa banalizowania religii i odrzucania tego, czym w rzeczywistości jest. Wzywanie nadaremno.
Dz Urz 