(Autor bloga lubi siatkę miasta. Nakładanie się starego na nowe. Te palimpsesty ulic, domów, skrzyżowań. Linie tramwajowe, kanały, cmentarze. Tajemna sieć przeplatająca żywych i umarłych. Nagłe wychodzenie tajemniczych zaułków na całkiem znane ulice. Tajemne przejścia w podwórzach. Nakładanie mojej, twojej i ich historii na topografię. Tożsamość ulic i neuronów przechwytujących pamięć o nich. Może dlatego autor bloga nieustająco poszukuje w Wa miejsca na swój wątek historii, mozolnie układa własną mapę.)
Ten przydługi wstęp (wybaczcie: wino i krewetki po męczącym tygodniu) służyć ma udowodnieniu tezy, że miasto to nie miejsce, ale jego odbicie w umyśle. Funkcja miasta wynika ze znaczeń jakie przypisują mu mieszkańcy, przechodnie i uciekinierzy. Tak właśnie miasto traktuje obejrzana wczoraj w Zachęcie wystawa „Budynków życie po życiu”, na której od zdjęć i fotomontaży, ciekawsze są opisy.
Dz Urz 