Tegoroczny zwycięzca festiwalu w Cannes okazał się trwającą 3 godziny 16 minut (brakowało antraktu!) sztuką teatralną w klimacie dramatów Ibsena. Nie szkodzi, że scenografią dla niego jest wykuta w skałach wieś, gdzieś w środku Turcji, a nie mieszczański salonik z fin de siècle’u. Chociaż minął wiek, wciąż pozostaje aktualny temat dramatu: życie jako gra upokorzeń. Scena, w której Aydin i jego siostra Necla przez piętnaście minut rozdrapują swoje życie, wyciągając sobie wzajemnie wszystkie niepowodzenia, jest tej gry kulminacją, dramatycznym majstersztykiem. Nie jestem recenzentem teatralnym, więc właściwie to już koniec recenzji.
(Przyjeżdżasz do hotelu „Otello”, taki miły bed and breakfast, jaki zwykle wybieramy podróżując tu i ówdzie, witasz się z właścicielem. Nigdy nie dociekasz jakie jest jego życie.)
„Zimowy sen” mnie przygnębił. Aydin był kiedyś aktorem, od lat stara się napisać „Historię tureckiego teatru”, siada do komputera. Wszyscy od niego więcej oczekiwali (jak wypomina Necla). Co aktualnie robi? Wylewa swoje frustracje wobec rzeczywistości w jednej z rubryk lokalnego pisemka „Czas stepu”. Wierzy, że ma swoich czytelników, którzy go cenią i podziwiają, ale co jakiś czas bliscy wyprowadzają go z tego złudzenia. Miał być wielki a jest zupełnie nieważny. Nie ma już nawet po co jechać do Stambułu. Włącza mi się empatia, stopień najwyższy.
(Dopisane: kolejny dzień, wtorek-święto, przygnębienie nie ustępuje. Czy grająca Nihal, Melisa Sözen, nie jest turecką wersją Penelope Cruz?)
Słowa klucze: opera mydlana, dziki koń, plakat „Kaligula” Camusa, upolowany zając, likier kawowy, granatowy (czarny?) płaszcz
(Motyw jąkania się lub bycia niemową występował w kolejnych trzech filmach: Kyla jąka się, braciszek Marii nie mówił, podobnie jak w młodości nauczyciel Levent. Czy to trafna metafora dzisiejszych czasów?
Motyw odrabiania lekcji: Kyla pomaga Steve’owi w nauce, Maria z Christianem odrabiają matematykę w bibliotece, syn Ismaila odrabia matematykę w domu.)
(3,0/3,5)
Dz Urz 
1 Comment