Na początku nieco się rozczarowałem, w pierwszych minutach z tych stu sześćdziesięciu sześciu. Fabuła wydawała się dosyć miałka, a życie wcale nie było ekscytujące. Dopiero później zrozumiałem, że przez większą część życia życie nie jest ekscytujące. Myślałam, że czeka mnie więcej – mówi przez łzy jedna z bohaterek pod koniec tych stu sześćdziesięciu sześciu minut i wtedy się wzruszamy. Wszyscy (A. wnosi sprzeciw, że ona się wtedy nie wzruszyła, więc żeby nie uogólniać), cała sala, bo my też tak ciągle, jeszcze w naszym wieku, myślimy.
Każdy wie jak kręcony był ten film: przez tyle lat. Taki eksperyment filmowy. Najbardziej widać zmianę nie w zmieniających się dekoracjach (w pierwszych latach film stara się dość dokładnie pokazywać szczegóły gier komputerowych, piosenek, oglądanych filmów), nie w dorastaniu aktorów (choć tu ten wyraźny przeskok sprawia, że uważniej zaczynamy obserwować fabułę), ale w dojrzewaniu scenariusza. O ile na początku nie porywał, o tyle później – gdy Mason ma naście lat – ogląda się ten film zdumiewająco dobrze. Dramat się dział. I ten wschód słońca nad Austin, każdy miał w życiu taki wschód.
(Ten film pokazuje – tak sobie mówimy z A. – jaka jest geneza dzisiejszego zamyślonego i niezdecydowanego pokolenia. Mason mógłby zaprzyjaźnić z głównym bohaterem „Oh, Boya!” Dogadaliby się.)
(Dopisane: muzyka!!!)
Słowa klucze: lacrosse, Biblia z zaznaczonymi na czerwono słowami Jezusa (swoją drogą, chętnie bym nabył taką właśnie wersję), Obama, Britney Spears, Harry Potter (a może warto przeczytać ten cykl?)
(3,0/3,0)
Dz Urz 
1 Comment