(Poezji dawno nie było. Miasto niepoetyckie, nieapetyczne, więc o czym tutaj pisać? Jednakże wczoraj popołudniu otworzyłem prywatny sezon Josifa Brodskiego, poety na jesień idealnego, zwłaszcza w umuzykalnionej wersji Mirosława Czyżykiewicza. A ten poniżej, ten zbłąkany glob, czy on przypadkiem nie w pasie Kuipera? Przekład: Wiktor Woroszylski.)
Tym tylko byłem
Czego ty dotknęłaś dłonią
Nad czym w noc głuchą wronią
Pochylałaś się strzegąc
Tym tylko byłem
Co rozróżniałaś tam w dole
W licach zatartych
W czole rysy nawykła ciąć
Tyś potrącała przecież zmysł
By drżał by nie usnął
Mnie małżowinę uszną
Lepiąc w gorącym szepcie
Tyś to w wilgotną głąb krtani
Łuki podniebień
Kiedy wzywałem ciebie
Miękki wkładała głos
Ślepy byłem lecz szłaś
Przesłonięta i jawna
Wzrok wszczepiając mi z nagła
Tak zostawia się ślad
I tak światy się stwarza
A stworzone od nowa
Zaczynają wirować
I darami obdarzać
Tak to blaskiem
Tą mgłą spowity
Ziąbem ogniem
Wśród przestworzy samotnie
Krąży zbłąkany glob
Tak to blaskiem spowity
Ziąbem ogniem
Wśród przestworzy samotnie
Krąży zbłąkany glob
Dz Urz 