Wiesław Kępiński, Upragniony syn Iwaszkiewiczów, Prószyński i S-ka 2019

Upragniony

z dzienników, listów i pisania jarosława odcyfrowuję pragnienia. od tych pragnień zaczyna się moja nim fascynacja. od tej pożądliwości życia, niewypowiadalnej, ukrytej pod zapiskami. jarosław pragnie uznania, dzienniki to przecież ciągłe powtarzanie: nie wystarczy, jeszcze; ciągła niepewność, co do własnej wartości, zachłanność uznania, zachłanność tytulatur i zaszczytów (zgubna jak się okazuje z perspektywy nie osobistej, ale historycznej). jarosław pragnie miłości na własność, bycia kochanym naprawdę. i jeśli miałbym dociekać jakie motywy stały za adopcją wiesia, to nie chodzi tylko o rozpamiętywanie syna, który się nie narodził w 1932 czy 1933 roku; ale o potrzebę posiadania na wyłączność, zagarnięcia, stworzenia wiesia jak własnego dzieła sztuki, napisania go. napięcie rodzi się, gdy wiesiek umyka, przestaje być jarosławowy (zapisane w listach sceny spotkania z narzeczoną, która na zawsze odbiera jego dziecko/dzieło, choć jarosław nie potrafi pogodzić się, że oto czas odejść; nie potrafi pogodzić się z nieuchronnym dorastaniem i rozluźnianiem więzi. czemu też jego wiesław staje się obcy?) a potem ten jarosławowy efeb na dodatek zamienia się w zwyczajnego, pożyczającego pieniądze, jak wielu z jarosławowych zachwytów; pijącego jak na chłopaka z woli, a nie panicza ze stawiska, przystało. relacja jarosława i wiesia to opowieść o wymykaniu się, o niemożliwości posiadania drugiego człowieka na własność, o bezlitosnym odchodzeniu ludzi w upływającym czasie. sile przeciwko pragnieniom.

(wielkim walorem książki są materiały archiwalne: zdjęcia, zapiski z dziennika, druki ulotne jak choćby ten powyżej o przyjmowaniu przyjaciół. czas dla przyjaciół).